Γράφει ο Παύλος Τσίμας απο το aixmi.gr
Δημοσιεύτηκαν χθες δύο δημοσκοπήσεις που μετρούν πρόθεση ψήφου. Στην μία προηγείται το ΠΑΣΟΚ με 0.3%. Στην άλλη προηγείται η ΝΔ με 0.5%. Ισοπαλία. Ξαφνιάζεται κανείς;
Και στις δύο δημοσκοπήσεις, το άθροισμα των δύο κομμάτων εξουσίας είναι 40%- όσο υπό κανονικές συνθήκες έπαιρνε το καθένα μόνο του. Ξαφνιάζεται κανείς;
Σημειώστε, όμως, ένα τρίτο εύρημα των.....................................
δημοσκοπήσεων που μπορεί να μην ξαφνιάζει ούτε κι αυτό, αλλά είναι, κατά την γνώμη μου, το πιο σημαντικό και το πιο ενδιαφέρον: Αν αθροίσουμε την πρόθεση ψήφου σε όλα τα κόμματα, μεγάλα και μικρά, καθεστωτικά και αντικαθεστωτικά, παλιά και νέα, το αποτέλεσμα είναι μόλις 65%! Ένας στους τρεις δημοσκοπούμενους πολίτες δεν δίνει την ψήφο του σε καμιά από τις πολλές εκδοχές της υπαρκτής πολιτικής ζωής. Και θα πρέπει να προσθέσουμε σε αυτό και τα υψηλά ποσοστά εκείνων που αρνούνται να απαντήσουν καν στις ερωτήσεις μιας δημοσκόπησης. Μου λένε ότι οι αρνήσεις ξεπερνούν το 50% και καμιά φορά διατυπώνονται με σκαιό τρόπο.
Συμπέρασμα: Η εμπιστοσύνη εξατμίζεται, γενικά. Εμπιστοσύνη στις πολιτικές ηγεσίες, στα κόμματα, κι αυτά που κυβερνούν κι εκείνα που αντιπολιτεύονται, στις δημοσκοπήσεις τις ίδιες και σ’ εμάς, τους ανθρώπους των ΜΜΕ. Και το κενό που αποκαλύπτεται, όταν η εμπιστοσύνη εξατμιστεί, ανοίγεται εμπρός μας, μαύρη άβυσσος. Από αυτήν την άβυσσο της δυσπιστίας αναδύονται οι συγκεντρώσεις των ημερών, οι συγκεντρώσεις α-λα-Ισπανικά στις πλατείες. Και είναι η καλύτερη από πολλές άλλες εκδοχές πλήρωσης του κενού- μερικές από τις οποίες φέρνουν αληθινή ανατριχίλα.
Έχει δίκιο, λοιπόν, ο Θόδωρος Πάγκαλος να λέει (χτες στο «Έθνος») πως με τα όχι δεν γίνεται δουλειά και ότι «πολιτικό κίνημα θα σχηματιστεί μόνον όταν δούμε μια ιδέα για την οποία αξίζει κάποιος να κάνει θυσίες».
Μα έχει άδικο, χίλιες φορές άδικο, να σνομπάρει αυτό που συμβαίνει στις πλατείες, αυτήν την έκλυση ενέργειας, αγωνίας και οργής, ως παρακολούθημα «της μόδας των νέων τεχνολογιών» και να αποφαίνεται ειρωνικά πως κίνημα δεν προκύπτει «από τα like και τα unlike του facebook».
Προσέξτε πώς απαντούσε, την ίδια μέρα, ένας ομοϊδεάτης του Πάγκαλου, ο πρώην σοσιαλιστής πρωθυπουργός Λοράν Φαμπιούς, όταν η Μοντ τον ρώτησε αν το φαινόμενο των «αγανακτισμένων» της Ισπανίας θα μπορούσε να μεταδοθεί και στην Γαλλία: «Αυτό που συμβαίνει στην Ισπανία και σε κάποιες αραβικές χώρες εκφράζει μια άρνηση στη μοίρα της μιζέριας και της ανεργίας, την ανάγκη που νιώθουν οι άνθρωποι, οι νέοι προπάντων, για μια ελπίδα, την απαίτησή τους για αξιοπρέπεια. Αυτό, ναι, θα μπορούσε να συμβεί και στην Γαλλία. Γιατί και εδώ υπάρχει ο κίνδυνος μιας ολικής ρήξης ανάμεσα στον λαό και τους εκπροσώπους του.»
Απορώ πώς ένας ευφυής άνθρωπος, όπως ο Πάγκαλος, δεν βλέπει τον κίνδυνο της ρήξης- κι ας είναι εδώ απείρως μεγαλύτερος απ ότι στην Γαλλία…
Δημοσιεύτηκαν χθες δύο δημοσκοπήσεις που μετρούν πρόθεση ψήφου. Στην μία προηγείται το ΠΑΣΟΚ με 0.3%. Στην άλλη προηγείται η ΝΔ με 0.5%. Ισοπαλία. Ξαφνιάζεται κανείς;Και στις δύο δημοσκοπήσεις, το άθροισμα των δύο κομμάτων εξουσίας είναι 40%- όσο υπό κανονικές συνθήκες έπαιρνε το καθένα μόνο του. Ξαφνιάζεται κανείς;
Σημειώστε, όμως, ένα τρίτο εύρημα των.....................................
δημοσκοπήσεων που μπορεί να μην ξαφνιάζει ούτε κι αυτό, αλλά είναι, κατά την γνώμη μου, το πιο σημαντικό και το πιο ενδιαφέρον: Αν αθροίσουμε την πρόθεση ψήφου σε όλα τα κόμματα, μεγάλα και μικρά, καθεστωτικά και αντικαθεστωτικά, παλιά και νέα, το αποτέλεσμα είναι μόλις 65%! Ένας στους τρεις δημοσκοπούμενους πολίτες δεν δίνει την ψήφο του σε καμιά από τις πολλές εκδοχές της υπαρκτής πολιτικής ζωής. Και θα πρέπει να προσθέσουμε σε αυτό και τα υψηλά ποσοστά εκείνων που αρνούνται να απαντήσουν καν στις ερωτήσεις μιας δημοσκόπησης. Μου λένε ότι οι αρνήσεις ξεπερνούν το 50% και καμιά φορά διατυπώνονται με σκαιό τρόπο.
Συμπέρασμα: Η εμπιστοσύνη εξατμίζεται, γενικά. Εμπιστοσύνη στις πολιτικές ηγεσίες, στα κόμματα, κι αυτά που κυβερνούν κι εκείνα που αντιπολιτεύονται, στις δημοσκοπήσεις τις ίδιες και σ’ εμάς, τους ανθρώπους των ΜΜΕ. Και το κενό που αποκαλύπτεται, όταν η εμπιστοσύνη εξατμιστεί, ανοίγεται εμπρός μας, μαύρη άβυσσος. Από αυτήν την άβυσσο της δυσπιστίας αναδύονται οι συγκεντρώσεις των ημερών, οι συγκεντρώσεις α-λα-Ισπανικά στις πλατείες. Και είναι η καλύτερη από πολλές άλλες εκδοχές πλήρωσης του κενού- μερικές από τις οποίες φέρνουν αληθινή ανατριχίλα.
Έχει δίκιο, λοιπόν, ο Θόδωρος Πάγκαλος να λέει (χτες στο «Έθνος») πως με τα όχι δεν γίνεται δουλειά και ότι «πολιτικό κίνημα θα σχηματιστεί μόνον όταν δούμε μια ιδέα για την οποία αξίζει κάποιος να κάνει θυσίες».
Μα έχει άδικο, χίλιες φορές άδικο, να σνομπάρει αυτό που συμβαίνει στις πλατείες, αυτήν την έκλυση ενέργειας, αγωνίας και οργής, ως παρακολούθημα «της μόδας των νέων τεχνολογιών» και να αποφαίνεται ειρωνικά πως κίνημα δεν προκύπτει «από τα like και τα unlike του facebook».
Προσέξτε πώς απαντούσε, την ίδια μέρα, ένας ομοϊδεάτης του Πάγκαλου, ο πρώην σοσιαλιστής πρωθυπουργός Λοράν Φαμπιούς, όταν η Μοντ τον ρώτησε αν το φαινόμενο των «αγανακτισμένων» της Ισπανίας θα μπορούσε να μεταδοθεί και στην Γαλλία: «Αυτό που συμβαίνει στην Ισπανία και σε κάποιες αραβικές χώρες εκφράζει μια άρνηση στη μοίρα της μιζέριας και της ανεργίας, την ανάγκη που νιώθουν οι άνθρωποι, οι νέοι προπάντων, για μια ελπίδα, την απαίτησή τους για αξιοπρέπεια. Αυτό, ναι, θα μπορούσε να συμβεί και στην Γαλλία. Γιατί και εδώ υπάρχει ο κίνδυνος μιας ολικής ρήξης ανάμεσα στον λαό και τους εκπροσώπους του.»
Απορώ πώς ένας ευφυής άνθρωπος, όπως ο Πάγκαλος, δεν βλέπει τον κίνδυνο της ρήξης- κι ας είναι εδώ απείρως μεγαλύτερος απ ότι στην Γαλλία…
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου