Δ. Μαρκόπουλος: Ένας Αγανακτισμένος στο Αμβούργο


του Δημήτρη Μαρκόπουλου
Το τηλέφωνο χτύπησε με δύναμη. Είναι πραγματικά κάποιες φορές που δεν αντέχεις αυτόν τον θόρυβο. Που δεν αντέχεις τον κάθε κύριο ή κυρία που θέλει «διευκρινίσεις» σε κάποιο ρεπορτάζ, όμως η αστική ευγένεια και η καταδεκτικότητα που θέλουμε να πιστεύουμε ότι μας διακρίνει ως Μέσο Ενημέρωσης δεν σε αφήνει να το παίξεις -όπως θα ήθελες- αγενής............................
Ο κύριος με τα άψογα ελληνικά και τη γερασμένη φωνή καλούσε από Αμβούργο. «Ξέρετε, θα ήθελα διευκρινίσεις για το ρεπορτάζ της Κυριακής αναφορικά με τον υπάλληλο του ΟΤΕ που βγήκε στη σύνταξη στα 50. Αληθεύει αυτό που γράφετε ότι λαμβάνει 2.770 ευρώ το μήνα ως σύνταξη;» ρώτησε όλο αφέλεια. «Να ήταν το μόνο στραβό σε αυτή τη χώρα…» του απάντησα. Και πήρα την απάντηση που μου έπρεπε ως βαριεστημένος και παραδομένος στη μιζέρια μου Έλληνας. «Ε, τότε, κύριέ μου, καλά να πάθετε. Να πεινάσετε, να ρημάξετε, να καταστραφείτε κι ας είναι η Ελλάδα η μητέρα πατρίδα μου. Όταν εγώ ως υπάλληλος της Deutsche Τelekom επί 43 χρόνια βγήκα πέρυσι στη σύνταξη και παίρνω 1.800 ευρώ το μήνα, τότε καλά σας τα λέει η “Bild”»!
 Κάτι πήγα να ψελλίσω για το ότι «δεν πρέπει να κρίνουμε τόσο εύκολα», για το ότι και η «“Bild” παίζει το παιχνίδι του λαϊκισμού», όμως εγκατέλειψα την προσπάθεια. Γιατί απλά ο αναγνώστης είχε όλα τα δίκια με το μέρος του. Γιατί έχει κάθε λόγο να αγανακτεί ως Ευρωπαίος πολίτης με τα όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα. Ναι. Είναι κι αυτός αγανακτισμένος, όχι στο Σύνταγμα αλλά στο Αμβούργο.

Είναι αγανακτισμένος με τη χώρα του βολέματος. Με όσους θέλουν ανέγγιχτα τα προνόμιά τους. Με όσους ψήφισαν δικομματισμό και τώρα ζητούν τα ρέστα πίσω. Με όσους δεν ψήφισαν δηλώνοντας απολιτίκ και επίσης ζητούν τα ρέστα πίσω, τη στιγμή που σε δημοσκοπήσεις απαντούν πως ξανά δεν θα πάνε να ψηφίσουν. Με όσους τη στιγμή που στην παρέα μιλούσαμε πολιτικά έσπευδαν τους καλούς καιρούς να βροντοφωνάξουν «αμάν, βρε παιδιά, ποιος ασχολείται πια με αυτά; Βάλε στην τηλεόραση Μενεγάκη»… Τώρα οι ίδιοι είναι που δηλώνουν «αγανακτισμένοι». Οι πρώην αδιάφοροι.


Ο μετανάστης που με κόπο έζησε σε μια ξένη χώρα βλέπει πως οι Έλληνες το μόνο που ξέρουν είναι να ζητούν. Να γκρινιάζουν. Να εξεγείρονται. Όχι όμως κατά των ίδιων των εαυτών τους. Για όλα φταίνε οι άλλοι. Οι πολιτικοί, οι οποίοι είναι δικός μας καθρέπτης. Όχι. Μαζί δεν τα φάγαμε. Αυτοί έφαγαν τα περισσότερα. Όμως εμείς ψηφίζαμε. Συναινούσαμε. Βλέπαμε και μετά πηγαίναμε και δίναμε 45% στο πρώτο κόμμα.


Κι εμείς λοιπόν είμαστε «Αγανακτισμένοι στο Σύνταγμα». Ζητάμε ένα ανθρώπινο κράτος. Ζητάμε δημόσιους υπαλλήλους που θα σέβονται το αγαθό της μονιμότητας (αν και είναι εντελώς λάθος η βάση που υπάρχει σήμερα). Θέλουμε  πολιτικούς που θα προάγουν την πολιτική και θα λειτουργούν βάσει αξιών. Απαιτούμε έναν άλλου τύπου κοινοβουλευτισμό. Δεν θέλουμε ελιτισμό, ούτε όμως και λαϊκισμό. Δεν θέλουμε ρατσισμό και ξενοφοβία. Θέλουμε προτάσεις και εφαρμογή των νόμων.


Θέλουμε επιτέλους η Ελλάδα να ξαναγίνει Ευρώπη. Να μη γείρει και πάλι στην κακώς εννοούμενη Ανατολή.
Share/Save/Bookmark
Enhanced by Zemanta

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Related Posts with Thumbnails