Του Γιώργου Π. Μαλούχου
Υπάρχουν πολλών ειδών σιωπές. Κάποιες από αυτές μπορεί, σε ειδικές συνθήκες, να μην είναι πια σιωπές, αλλά να γίνουν κραυγές…
Ενα είδος επετείου έχει σήμερα το ΠΑΣΟΚ, μόνο που κανείς δεν ξέρει ούτε αν τη θυμάται, ούτε αν θέλει να τη θυμάται, ούτε αν ενδιαφέρεται ή αν αντέχει να τη γιορτάσει: συμπληρώνονται 26 χρόνια από τη δεύτερη εκλογική νίκη του Ανδρέα Παπανδρέου. Στις 2 Ιουνίου 1985, το ΠΑΣΟΚ γινόταν για δεύτερη φορά κυβέρνηση με ποσοστό 45,8%.
Τι εποχή κι εκείνη!….............................................
Οποιος την έζησε, ειδικά στην εφηβική ηλικία και ανεξάρτητα από το αν υπήρξε ποτέ ΠΑΣΟΚ ή δεν υπήρξε, όπως ο υπογράφων, αντικειμενικά, δεν μπορεί να την ξεχάσει. Ανεξάρτητα από το πώς την αξιολογεί, αυτό δεν έχει καμία σχέση. Ετσι, προκαλεί απορία το πώς πέρασε στη λήθη, ειδικά σήμερα, που αυτή η πολιτική παράδοση θα μπορούσε να προσφέρει σημεία αναφοράς σε μεγάλα τμήματα του πληθυσμού.Φυσικά, το πρόβλημα είναι ακριβώς ότι αυτά τα σημεία αναφοράς θα βρισκόντουσαν, με κάθετη αντίθεση, σε μετωπική ρήξη με το σημερινό ΠΑΣΟΚ και την κυβέρνησή του, της οποίας ηγείται και πάλι ένας Παπανδρέου. Και ίσως γι’ αυτό είναι που η εποχή του Ανδρέα Παπανδρέου σβήνεται περίπου συστηματικά από τον χάρτη. Και ποιος να το περίμενε: δεν τη σβήνει η «δεξιά». Κάθε άλλο μάλιστα: η «δεξιά» σε κάποια επίπεδα την υπηρέτησε! Αν αναρωτηθεί κανείς γιατί δεν έχει μείνει τίποτα από όλα αυτά, η απάντηση είναι μία: ο Γιώργος Παπανδρέου και οι άνθρωποί του κάνουν ό,τι είναι δυνατόν για να γκρεμίσουν και να διαγράψουν ότι είχε κτίσει ο πατέρας του.
Το πρώτο που επιχείρησε να πράξει ο Γιώργος Παπανδρέου, όταν έγινε αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, ήταν να αλλάξει τα εμβλήματα του κόμματος. Δεν τα κατάφερε. Μετά, έφερε στα ψηφοδέλτια επικρατείας του ΠΑΣΟΚ ορισμένους από τους πιο εμβληματικούς πολέμιους του Ανδρέα.
Οσο για αργότερα, ως πρωθυπουργός, αυτό δεν είναι καν για να το συζητήσει κανείς: σαρωτική είναι η προσπάθεια αποδόμησης (και όχι αναδόμησης…) του Ανδρέα Παπανδρέου και όσων άφησε πίσω του, σε όλα τα επίπεδα – από τα ΚΑΠΗ μέχρι την εξωτερική πολιτική της χώρας. Δεν πρόκειται περί κρίσης, θετικής ή αρνητικής, αλλά περί απλής διαπίστωσης: άλλωστε δικό τους… οικογενειακό θέμα είναι το πού και το πώς οδήγησαν αυτόν τον τόπο με το παγκόσμιο ρεκόρ τριών γενιών πρωθυπουργών!
Οι ειδικοί περί το ΠΑΣΟΚ ομονοούν ότι ο κόσμος που κατεβαίνει κάθε μέρα στο Σύνταγμα περιλαμβάνει, σε ένα ιδιαίτερα υπολογίσιμο, ποσοστό, ψηφοφόρους του κεντροαριστερού χώρου, δηλαδή, ένα μεγάλο κομμάτι του είναι άνθρωποι που νιώθουν προδομένοι από το ΠΑΣΟΚ. Λέγεται ότι έχουν εντοπιστεί ακόμα και σύσσωμες τοπικές οργανώσεις να κατεβαίνουν στο Σύνταγμα.
Αυτό το «ποτάμι» δεν γυρίζει πια πίσω στην κοίτη του, στο ΠΑΣΟΚ. Σίγουρα κανείς από την κυβέρνηση δεν μπορεί να τους επαναφέρει. Ούτε από την κοινοβουλευτική ομάδα. Εφεδρείες, το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου, δεν διαθέτει πια κανενός είδους – τόσα χρόνια «θεσμικό κόμμα» εξουσίας γαρ, όσους και να ‘φτιαξε, έχουν ανακυκλωθεί τόσες φορές, που, πλέον τελειώσανε.
Υπάρχει όμως ένας άνθρωπος, για τον οποίο όλα αυτά δεν ισχύουν, όχι μόνον επειδή είναι αυτός που είναι και έχει την ιστορία που έχει, αλλά και επειδή αποσύρθηκε από το προσκήνιο. Εφυγε. Ζει και χωρίς αυτό, γεγονός που γεννά τον σεβασμό φίλων και αντιπάλων. Ο συνδυασμός αυτών των δύο δεδομένων, μαζί με την ηλικία του, τον καθιστά τη μόνη εφεδρεία – και ισχυρή μάλιστα – αυτού του χώρου.
Ο Κώστας Λαλιώτης είναι ο μοναδικός που μπορεί να μιλήσει ακόμη σε αυτό τον κόσμο για τον Ανδρέα και το παλαιό ΠΑΣΟΚ, χωρίς να κινδυνεύσει να προπηλακιστεί. Ο μόνος. Ισως γι’ αυτό ακριβώς είναι και που σιωπά πλήρως τα τελευταία χρόνια. Δεν μιλά δημόσια. Οι συνομιλητές του έχουν μια γενική εικόνα των σκέψεών του, αλλά ως εκεί.
Με κάποιον τρόπο, ο Λαλιώτης θα μπορούσε να επανενεργοποιήσει τη συνείδηση του ΠΑΣΟΚ και να μαζέψει τους προδομένους οπαδούς του. Είναι, μαζί με τον Αντώνη Λιβάνη, ό,τι έχει μείνει πια όρθιο από το πέρασμα του Ανδρέα Παπανδρέου από την ηγεσία αυτού του κόμματος και αυτού του τόπου. Αυτοί οι δύο άνθρωποι αντιπροσωπεύουν τη συνείδηση του ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα σήμερα. Και φυσικά γι’ αυτό ο Λαλιώτης πολεμήθηκε τόσο συστηματικά και από τους δύο διαδόχους του Ανδρέα – ο Λιβάνης, πάλι, μόνο από τον έναν… Αν λοιπόν μιλήσει, όποτε μιλήσει, πολύ περισσότερο αν παρέμβει ο Λαλιώτης, η παρέμβασή του μπορεί να έχει ουσιώδη ρόλο, να αναδιαμορφώσει δεδομένα στα συμβαίνοντα του κόμματος και όχι μόνον.
Ομως ακόμα και σήμερα ο Λαλιώτης δεν μιλά. Μα οι σιωπές είναι πολλών ειδών. Οπως είναι και οι φωνές. Η σιωπή του Λαλιώτη είναι ένα πολύ ενδιαφέρον είδος σιωπής, γιατί, στις συνθήκες που διαμορφώνονται, μπορεί, ανά πάσα στιγμή πλέον, να γίνει κραυγαλέα και καθοριστική. Και τότε, να μην είναι πια σιωπή.
gmalouchos@tovima.gr
http://thenewmail.wordpress.com/2011/06/02/%CE%B7-%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%85%CE%B3%CE%B1%CE%BB%CE%B5%CE%B1-%CF%83%CE%B9%CF%89%CF%80%CE%B7-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BA%CF%89%CF%83%CF%84%CE%B1-%CE%BB%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CF%89%CF%84%CE%B7/
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου