«Οι διαχρονικές ηθικές αξίες ως προσωπείο της προδοσίας»

Πρώτο ΘέμαΊσως άδικα η προδοσία έχει καταγραφεί στις συνειδήσεις των λαών με τόσο μελανά χρώματα. Αν σκεφτούμε ότι το κακούργημα αυτό πολλές φορές συνοδεύεται με τόσες άλλες αρετές, ίσως δοθεί στους Εφιάλτες άφεση αμαρτιών ή τους επιβληθεί μικρότερη τιμωρία και κρίνουμε τη θέση τους με μεγαλύτερη συμπάθεια. Το βέβαιο είναι ότι κανείς ποτέ, όπως διδάσκει η Ιστορία, δεν αισθάνθηκε την παραμικρή ενοχή για τη ζημιά που προκάλεσε στη χώρα η προδοτική του στάση. Ολοι είχαν ένα αγκάθι, μια δικαιολογία, την πίστη ότι υπηρετούσαν ένα υψηλότερο ιδανικό, την πεποίθηση ότι η θέση τους είχε επιβληθεί από μια ανώτερη δύναμη που είχε μεγαλύτερη προτεραιότητα από τη φιλοπατρία.

Ολοι ήταν θύματα μιας τραγωδίας που θυμίζει τα διλήμματα των αρχαίων ηρώων: σύγκρουση καθηκόντων και επιλογή του καθήκοντος που μας βολεύει περισσότερο. Ο ορισμός του «προδότη»: επιλέγω μια αξία, κατά τη γνώμη μου ανώτερη από την πατρίδα, και την υπηρετώ με πίστη σε βάρος των συμπολιτών μου και βάζοντας ως δεύτερη ή τρίτη επιλογή το εθνικό συμφέρον. Ας είναι καλά η Ελληνική Ιστορία! Από τους αρχαίους χρόνους τα κρούσματα προδοσίας ήταν αρκετά για παραδειγματισμό, σκέψεις και συζητήσεις. Ισως περισσότερα από την Ιστορία κάθε άλλου λαού σε ολόκληρη την ανθρωπότητα......................................


Ο Εφιάλτης δεν αισθάνθηκε ποτέ προδότης. Απλώς είχε τη γνώμη ότι το συμφέρον της πατρίδας του ήταν να προστατευτεί από την πανίσχυρη περσική αυτοκρατορία και να είναι τμήμα της. Οι εκκλησιαστικοί ηγέτες της Κωνσταντινούπολης; Μα φυσικό ήταν να προτιμήσουν τον οθωμανικό ζυγό, που σεβόταν και τις άλλες μονοθεϊστικές θρησκείες, από τους αιρετικούς της Δύσης. Θεάρεστο καθήκον έκαναν. Οι πολιτικοί μετά την απελευθέρωση; Μα για το καλό της χώρας ήταν τόσο ανθέλληνες, που τα κόμματά τους τα ονόμασαν ξεδιάντροπα Αγγλικό, Γαλλικό και Ρώσικο, παίρνοντας κατευθείαν εντολές από ξένα κέντρα αποφάσεων.

«[…]Αλλα ζητεί η ψυχή σου, γι’ άλλα κλαίει·
τον έπαινο του Δήμου και των Σοφιστών,
τα δύσκολα και τ’ ανεκτίμητα Εύγε· την Αγορά,
 το Θέατρο και τους Στεφάνους[...]»
( «Η Σατραπεία» Κ. Π. Καβάφης)

Οι φίλοι των δυνάμεων του Αξονα στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο; Δεν αισθάνθηκαν προδότες, ήταν φιλήσυχοι και ανθρωπιστές: προκειμένου να σκοτωθούν τόσοι στρατιώτες καλύτερα να είμαστε με τον ισχυρό. Οι καταδότες και οι κατήγοροι των αγωνιστών; Με πολύ σεβασμό στην τάξη και την πρόοδο έκαναν τις ενάρετες αυτές πράξεις. Εξάλλου οι αγωνιστές είχαν άλλες ιδέες, καταδικαστέες από την άρχουσα τάξη. Οι καταχραστές του δημόσιου χρήματος; Μα η οικογένειά τους και ο εαυτός τους είναι πιο ψηλά από το Δημόσιο που τους αδίκησε. «Στην κατοχή μου τα κεφάλαια έχουν κάποια αξία. Στην κατοχή του Δημοσίου είναι άχρηστα και έτοιμα να σπαταληθούν», λέει ο ηθικός κώδικας του νεόπλουτου Ελληνα.

Ετσι, ομόφωνα, κάνοντας μια αφανή συμφωνία, οι προδότες ανέπτυξαν άλλες αρετές, πολύ ανώτερες, κατά τη γνώμη τους, από τη στείρα πατριδολατρία. Πολλές από αυτές είναι αξιοθαύμαστες:

■ Οι αρετές της ειλικρίνειας και της φιλαληθείας: διατυμπανίζουν την κατά τη γνώμη του «αλήθεια», έστω κι αν αυτό δεν συμφέρει τη χώρα του. Πάνω απ’ όλα οι ειδήσεις, άσχετα αν κοστίζουν 1,5 δισ. Για το καλό της πολυφωνίας.  Στην πράξη, βέβαια, αποδεικνύεται και ψεύτρα και προδότρια, άσχετα αν η ίδια νιώθει «ειλικρινής».
■ Η αρετή της πίστης και της σταθερότητας: είναι πιστός σε αρχές και δόγματα, άσχετα αν το εθνικό συμφέρον επιτάσσει διαφορετικά. Η θρησκεία ανώτερη από την πατρίδα, η οικογένεια επίσης, το κόμμα ακόμη ψηλότερα, όλες οι «αξίες» ανώτερες!
■ Η αρετή της κομματικής πειθαρχίας: αυτή παραβιάζεται μόνο για το προσωπικό συμφέρον, ποτέ για τις κρατικές υποθέσεις: Εξάλλου το κόμμα είναι το κράτος!
■ Η αρετή της παγκοσμιοποίησης και του διεθνισμού: γίνεται φιλάνθρωπος πολύ περισσότερο για τους ξένους απ’ ό,τι για τους συμπατριώτες του. Εμείς νομίζουμε για μερικούς ότι είναι ηθικοί αυτουργοί δολοφονίας, οι ίδιοι αισθάνονται κουλτουριάρηδες, ευαίσθητοι, φιλάνθρωποι, ηθικοί και άψογοι.
■ Η αρετή της προσήλωσης σε κάθε μορφής αρχές: αυτές είναι ιερές και πάνω από την πατρίδα. Εξάλλου το διαχρονικό συμφέρον της πατρίδας δεν μπορεί να είναι διαφορετικό από τις αρχές μας, το κόμμα μας, την πίστη μας και κάθε μορφής ιδεοληψία μας.
Η αρετή της εμμονής στην αρχηγία για αξιοκρατικούς πάντα λόγους: για να πετύχει ο αγώνας πρέπει εμείς να είμαστε οι αρχηγοί, αφού είμαστε οι μόνοι αξιόπιστοι, αξιόμαχοι και με αγνές προθέσεις. Το ιστορικό αποτέλεσμα, η γνωστή επιγραφή «πλην Λακεδαιμονίων».
■ Η αρετή της αποταμίευσης και της χρηστής διαχείρισης: τα κεφαλαία στα «ασφαλή» ταμεία των ελβετικών και κυπριακών τραπεζών, σε αντίθεση με τη φυσική μας παρουσία που παραμένει στην Ελλάδα, χάρη στην οποία τα δημιουργήσαμε.

Πώς μπορεί η αγάπη για τη χώρα να επικρατήσει όταν επιστρατεύονται τόσες πολλές αρετές απέναντί της;
Πώς άντεξε αυτή η χώρα με τόσους προδότες, ενάρετους κατά τα άλλα;
Πώς μπορεί ο σύγχρονος Ελληνας, που είναι «καμωμένος για τα ωραία και μεγάλα έργα», να μην αναζητήσει κάποια σατραπεία;

Μήπως μερικές θυσίες της Ιστορίας είναι η μόνη μας ελπίδα; Διαφορετικά κάποιος ποιητής θα απευθυνθεί και στις σύγχρονες γενεές, θυμίζοντας τη μοναδικότητα της χώρας μας: «και τι ζωή χωρίς αυτά θα κάμεις»!