Ήρθε η ώρα για συνεργασία

Του Λεωνίδα Κύρκου

Περίμενα να καταλαγιάσει ο κουρνιαχτός από τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών και να επιδοθούμε σε μια σοβαρή συζήτηση, απαλλαγμένη από τα άγχη του αποτελέσματος και ρίχνοντας μια σφαιρική ματιά στο τοπίο. Περίμενα πρώτα από όλα την υπεύθυνη τοποθέτηση των δύο κορυφαίων στελεχών που ηγήθηκαν σε αυτόν τον αγώνα. Περίμενα, όπως χιλιάδες μέλη και στελέχη της παράταξής μας που έφτασαν στην κάλπη με σπασμένη τη σπονδυλική στήλη και έριξαν την ψήφο τους έχοντας φοβερά ερωτηματικά, χωρίς κανέναν ενθουσιασμό και καμιά έμπνευση. Η αναγκαία κριτική και αυτοκριτική είναι όρος για να βαδίσουμε στην ανασύνταξη και τη νέα εξόρμηση. Αν από αυτό δεν ξεκινήσουμε και δεν το επιχειρήσουμε σοβαρά και οργανωμένα, θα παραδέρνουμε στα αδιέξοδα των υποκειμενισμών και την αναζήτηση της δικιάς μας του καθενός αλήθειας και τη δικαίωσή της. Η ώς τώρα κριτική της ηγεσίας είναι απογοητευτική τουλάχιστον. Δεν απαντά σε κανένα από τα πραγματικά ερωτήματα που τέθηκαν. Ούτε στο ποιος έχει την ευθύνη. Σιωπηρά αναβίωσε το βρικολακιασμένο απόφθεγμα μιας παλιάς ηγεσίας που οδήγησε στην καταβαράθρωση το πανίσχυρο κίνημα της Αριστεράς: «Η γραμμή σωστή. Αποτύχαμε στην εφαρμογή της». Και με αυτό το απόφθεγμα απαλλασσόταν όλη η ηγεσία και αναζητούνταν οι ευθύνες σε αυτούς που...
δεν κατάλαβαν τη γραμμή.
Είναι φανερό ότι οι συλλογισμοί μου αναφέρονται και στον Αλέκο και στον Αλέξη, με διαφορετικό βαθμό ευθύνης.
Όπως ήρθαν τα πράγματα πρέπει να αναρωτηθούμε αν η ανάδειξη του Αλ.
Τσίπρα στη θέση του προέδρου είχε πάρει υπ΄ όψιν της όλα τα δεδομένα. Είχε αναμφισβήτητα στοιχεία, ένα νέο πρόσωπο, από τους κόλπους της νέας γενιάς, άφθαρτο με όρεξη για δημιουργία. Ο πρόεδρος έπρεπε να δώσει δείγμα γραφής της πολιτικής του κυρίως σκέψης, με αυτήν να συσπειρώσει, να συναρπάσει, να προχωρήσει στις αναγκαίες τομές, να δείξει πως δεν είναι προϊόν των γραφειοκρατικών κομματικών δομών αλλά κάτι φρέσκο, νέο μαζί και ώριμο. Φοβούμαι, πως το βάρος που έπεσε στους ώμους του ήταν μεγαλύτερο από αυτό που μπορούσε να σηκώσει. Παρ΄ όλ΄ αυτά πορεύτηκε. Όμως το δυαδικό σχήμα είχε όρια αντοχής. Στο βάθος καραδοκούσε ο ανταγωνισμός. Και εξερράγη, με τρόπο που έθιξε τα βάθρα της δύναμης της Αριστεράς. Το ατίμητο κεφάλαιο της ηθικής της υπεροχής.
Από κει και ύστερα προστέθηκαν τα και των δύο και της πλειοψηφίας που διαμόρφωσαν ένα ψηφοδέλτιο αναντίστοιχο με την ιστορική διαδρομή του πολιτικού μας χώρου. Η απόφαση αυτή, απαράδεκτη υποχώρηση στις πιέσεις της ΚΟΕ, διέλυσε κυριολεκτικά τις γραμμές μάχης του Συνασπισμού και είναι σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνη για την εκλογική ήττα. Στη συνέχεια ο σ. Αλέκος υπέβαλε την παραίτησή του και... την ανακάλεσε εισάγοντας νέα ήθη στη συμπεριφορά της Αριστεράς και προκαλώντας τη συγκρατημένη οργή του κόμματος.
Αντί για αυτά τα καυτά ερωτήματα ο σ. Αλέκος σε ένα κείμενο 4 σελίδων στη σύσκεψη του πανελλαδικού σώματος του ΣΥΡΙΖΑ διδάσκει την πάλη κατά του δικομματισμού, εξαντλείται σε κοινοτοπίες περί συμμαχιών και διακηρύσσει την αισιοδοξία του για την αντιστρεψιμότητα της κατάστασης, χωρίς να μετακινείται ούτε χιλιοστό από τη γραμμή που αποδοκιμάστηκε στις εκλογές.
Από το κείμενό μου δεν θέλω να λείπει το «τι δέον».
Έχω πει επανειλημμένα και αυτό καταντάει κουραστικό, ότι θα πρέπει να καταβληθεί κάθε προσπάθεια ώστε να συναντηθούν τα δύο μεγάλα δημοκρατικά ρεύματα της ελληνικής κοινωνίας: του ΠΑΣΟΚ και του Συνασπισμού, σε μια συνάντηση ανοιχτή σε όσους θα το επιθυμούσαν και στη βάση της ηθικής και πολιτικής ισοτιμίας σε μια νέα κοινωνική και πολιτική πλειοψηφία. Αν δεν γίνει αυτό, βλέπω δύσκολο το μέλλον της δημοκρατικής μας προοπτικής. Διάβασα με προσοχή την πρόσφατη συνέντευξη του προέδρου του ΠΑΣΟΚ στη «Real Νews». Περιέχει μερικές πολύ ενδιαφέρουσες ιδέες που δεν θα έπρεπε αβασάνιστα και επιπόλαια να απορριφθούν. Προτείνω να αποτελέσουν αντικείμενο επεξεργασίας και να διατυπωθούν και από το κόμμα μας συγκεκριμένες μεταρρυθμιστικές προτάσεις αναφορικά με τα πιεστικά προβλήματα της καθημερινής ζωής των πολιτών που δοκιμάζονται με σκληρό τρόπο και αναζητούν επειγόντως διέξοδο. Ένας ευρύς, ανοιχτός και έντιμος διάλογος ανάμεσα στους δύο χώρους μπορεί να φέρει σοβαρά και αισιόδοξα αποτελέσματα. Η λύση είναι εκλογές και φιλολαϊκή κυβέρνηση.
ΥΓ: Είχα τελειώσει το άρθρο όταν πληροφορήθηκα τις πανάθλιες συκοφαντικές δηλώσεις του Περικλή Κοροβέση.
Θλίβεται κανείς όταν βλέπει σε ποιο σημείο κατάπτωσης έφθασε ένας καλός συναγωνιστής των χρόνων της χούντας που τώρα εζήλωσε μεγάλη δημοσιότητα στρεφόμενος κατά συντρόφων του και παίζοντας αντικειμενικά το παιχνίδι εκείνων που θέλουν να συσκοτίσουν το σκάνδαλο του δικομματισμού, εμπλέκοντας προς όφελος αδιαφανών σκοπιμοτήτων και την Αριστερά. Δεν θα έπρεπε ίσως να ασχοληθώ με τις βδελυρές συκοφαντίες που δεν αγγίζουν ούτε τον θανόντα Χαρίλαο Φλωράκη ούτε εμένα. Και φυσικά ολόκληρη την Αριστερά που ούτε είχε ούτε έχει καμία σχέση με τέτοιες φαντασιώσεις.
Θέλω να ελπίζω ότι ο κ. Κοροβέσης θα αντιληφθεί το μέγεθος της ύβρεως που εκστόμισε και θα σταματήσει τον κατήφορο.

ευχαριστούμε για την επίσκεψη