Του Νίκου Κοτζιά
Σε συνθήκες αυξανόμενης και όλο και πιο πολύπλευρης κρίσης μερίδες των κυρίαρχων δυνάμεων στην χώρα επιθυμούν να αυξήσουν την επιρροή τους στο όλο πολιτικό σκηνικό και την κοινωνική ζωή της χώρας. Βέβαια, η ιστορική πείρα έχει δείξει ότι κατά κανόνα, όποτε αυτές οι δυνάμεις προσπάθησαν να επιβάλλουν στην πράξη τις ασκήσεις επί χάρτου δεν το κατόρθωσαν. Όμως, στη διάρκεια αυτής της προσπάθειάς τους, προκάλεσαν υψηλό κόστος στην ίδια τη χώρα.Κεντρική επιδίωξη των μεγάλων συμφερόντων είναι η αύξηση της επιρροής τους στο πολιτικό σύστημα. Άμεσα να δυναμώσουν τις θέσεις επιρροής που έχουν στον σημερινό κρατικό – κομματικό μηχανισμό. Ενώ μεσοπρόθεσμα, απεργάζονται λύσεις που θα τους δώσουν περισσότερη επιρροή. Αύξηση δυνατοτήτων παρέμβασής τους. Προς αυτό το σκοπό προωθούν τρία σχέδια που το ένα δεν αποκλείει αναγκαστικά το άλλο.Το πρώτο σχέδιο είναι να αναδιατάξουν το πολιτικό σύστημα με τέτοιο τρόπο ώστε να αποδυναμωθούν τα υπάρχοντα μεγάλα κόμματα και οι ηγεσίες τους. Να αποκτήσουν μεγάλα συμφέροντα ισχυρότερες προσβάσεις σε αυτά και αν μπορέσουν να στήσουν προοπτικά (επόμενο, δεύτερο, σχέδιο) τη δημιουργία νέων κομμάτων και μέσω του κατακερματισμού των υπαρχόντων. Στόχος η προοπτική δημιουργίας μιας σχετικά φτηνής βεντάλιας κομμάτων με πολλαπλές δυνατότητες επιλογής ως προς την εξυπηρέτηση των ισχυρών και τη διαμόρφωση κυβερνήσεων «εθνικής ανάγκης».Το δεύτερο σχέδιο απαιτεί μεγαλύτερη προετοιμασία. Αναφέρεται στην αναδιάταξη του κομματικού συστήματος, είτε με τη δημιουργία καινούργιων κομμάτων, είτε με την ανασύνθεση των υπαρχόντων. Στοχεύει στο σχηματισμό δύο τύπων κυβερνήσεων «εθνικής ανάγκης». Τον πρώτο, τον ονομάζω κυβέρνηση «εθνικός ενότητας». Μια κυβέρνηση που θα την χαρακτήριζα στις σημερινές συνθήκες και ως κυβέρνηση «κουτσουρεμένου μεγάλου συνασπισμού». Ως κυβερνήσεις μεγάλου συνασπισμού θεωρούνται εν γένει, εκείνες οι κυβερνήσεις που προκύπτουν από την συνεργασία εκείνων των δύο μεγάλων κομμάτων σε ένα πολιτικό σύστημα στα πλαίσια του οποίου αυτού εναλλάσσονται στην εξουσία. Ως «κουτσουρεμένο μεγάλο συνασπισμό» ονομάζω το νέο πολιτικό σύστημα που θα προκύψει από την συναίνεση των ΠΑΣΟΚ και ΝΔ να συγκυβερνήσουν, αλλά από διασπάσεις της κεντροαριστεράς και κεντροδεξιάς. Μέσα από αυτές τις διασπάσεις θα προκύψουν και οι πολιτικές δυνάμεις που θα στηρίξουν μια τέτοια κυβέρνηση. Δηλαδή, αυτή η εναλλακτική προϋποθέτει το «κουτσούρεμα», τη διάσπαση, υπαρχόντων κομμάτων.Η άλλη εναλλακτική που σχεδιάζουν ορισμένοι είναι η διαμόρφωση κυβέρνησης «εθνικής εκτάκτου ανάγκης». Μιας κυβέρνησης, δηλαδή, εξωθεσμικών προσωπικοτήτων. Η «λύση» αυτή, προκειμένου να έχει επιτυχία, απαιτεί την εμφάνιση παραγόντων ικανών και με θέληση να εισέλθουν από τις «πλαϊνές πόρτες» στην πολιτική ζωή. Την πλήρη απαξίωση της σημερινής πολιτικής ζωής και την διαβεβαίωση στο εκλογικό σώμα ότι «όλοι είναι ίδιοι». Θα προκύψει τόσο από το αντικειμενικό γεγονός της κρίσης του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος, όσο και την συνειδητή και μεθοδευμένη, δεν λέω σχεδιασμένη, απαξίωσή του.Οι προωθούμενες δύο εναλλακτικές «λύσεις εθνικής ενότητας» θα είναι αυταρχικές. Θα εξυπηρετήσουν άμεσα τις δυνάμεις που θα εκπροσωπούν και επιδιώκουν να τις επιβάλλουν. Θα έχουν περιορισμένη δημοκρατική νομιμοποίηση. Θα μετατρέψουν την σημερινή πολύπλευρη κρίση της Ελλάδας σε ολική και μακρόχρονη, διασφαλίζοντας, ταυτόχρονα υψηλά κοινωνικά και οικονομικά κέρδη για τους πάτρωνές τους. Και αυτό δεν πρέπει να το επιτρέψει η χώρα.
Σε συνθήκες αυξανόμενης και όλο και πιο πολύπλευρης κρίσης μερίδες των κυρίαρχων δυνάμεων στην χώρα επιθυμούν να αυξήσουν την επιρροή τους στο όλο πολιτικό σκηνικό και την κοινωνική ζωή της χώρας. Βέβαια, η ιστορική πείρα έχει δείξει ότι κατά κανόνα, όποτε αυτές οι δυνάμεις προσπάθησαν να επιβάλλουν στην πράξη τις ασκήσεις επί χάρτου δεν το κατόρθωσαν. Όμως, στη διάρκεια αυτής της προσπάθειάς τους, προκάλεσαν υψηλό κόστος στην ίδια τη χώρα.Κεντρική επιδίωξη των μεγάλων συμφερόντων είναι η αύξηση της επιρροής τους στο πολιτικό σύστημα. Άμεσα να δυναμώσουν τις θέσεις επιρροής που έχουν στον σημερινό κρατικό – κομματικό μηχανισμό. Ενώ μεσοπρόθεσμα, απεργάζονται λύσεις που θα τους δώσουν περισσότερη επιρροή. Αύξηση δυνατοτήτων παρέμβασής τους. Προς αυτό το σκοπό προωθούν τρία σχέδια που το ένα δεν αποκλείει αναγκαστικά το άλλο.Το πρώτο σχέδιο είναι να αναδιατάξουν το πολιτικό σύστημα με τέτοιο τρόπο ώστε να αποδυναμωθούν τα υπάρχοντα μεγάλα κόμματα και οι ηγεσίες τους. Να αποκτήσουν μεγάλα συμφέροντα ισχυρότερες προσβάσεις σε αυτά και αν μπορέσουν να στήσουν προοπτικά (επόμενο, δεύτερο, σχέδιο) τη δημιουργία νέων κομμάτων και μέσω του κατακερματισμού των υπαρχόντων. Στόχος η προοπτική δημιουργίας μιας σχετικά φτηνής βεντάλιας κομμάτων με πολλαπλές δυνατότητες επιλογής ως προς την εξυπηρέτηση των ισχυρών και τη διαμόρφωση κυβερνήσεων «εθνικής ανάγκης».Το δεύτερο σχέδιο απαιτεί μεγαλύτερη προετοιμασία. Αναφέρεται στην αναδιάταξη του κομματικού συστήματος, είτε με τη δημιουργία καινούργιων κομμάτων, είτε με την ανασύνθεση των υπαρχόντων. Στοχεύει στο σχηματισμό δύο τύπων κυβερνήσεων «εθνικής ανάγκης». Τον πρώτο, τον ονομάζω κυβέρνηση «εθνικός ενότητας». Μια κυβέρνηση που θα την χαρακτήριζα στις σημερινές συνθήκες και ως κυβέρνηση «κουτσουρεμένου μεγάλου συνασπισμού». Ως κυβερνήσεις μεγάλου συνασπισμού θεωρούνται εν γένει, εκείνες οι κυβερνήσεις που προκύπτουν από την συνεργασία εκείνων των δύο μεγάλων κομμάτων σε ένα πολιτικό σύστημα στα πλαίσια του οποίου αυτού εναλλάσσονται στην εξουσία. Ως «κουτσουρεμένο μεγάλο συνασπισμό» ονομάζω το νέο πολιτικό σύστημα που θα προκύψει από την συναίνεση των ΠΑΣΟΚ και ΝΔ να συγκυβερνήσουν, αλλά από διασπάσεις της κεντροαριστεράς και κεντροδεξιάς. Μέσα από αυτές τις διασπάσεις θα προκύψουν και οι πολιτικές δυνάμεις που θα στηρίξουν μια τέτοια κυβέρνηση. Δηλαδή, αυτή η εναλλακτική προϋποθέτει το «κουτσούρεμα», τη διάσπαση, υπαρχόντων κομμάτων.Η άλλη εναλλακτική που σχεδιάζουν ορισμένοι είναι η διαμόρφωση κυβέρνησης «εθνικής εκτάκτου ανάγκης». Μιας κυβέρνησης, δηλαδή, εξωθεσμικών προσωπικοτήτων. Η «λύση» αυτή, προκειμένου να έχει επιτυχία, απαιτεί την εμφάνιση παραγόντων ικανών και με θέληση να εισέλθουν από τις «πλαϊνές πόρτες» στην πολιτική ζωή. Την πλήρη απαξίωση της σημερινής πολιτικής ζωής και την διαβεβαίωση στο εκλογικό σώμα ότι «όλοι είναι ίδιοι». Θα προκύψει τόσο από το αντικειμενικό γεγονός της κρίσης του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος, όσο και την συνειδητή και μεθοδευμένη, δεν λέω σχεδιασμένη, απαξίωσή του.Οι προωθούμενες δύο εναλλακτικές «λύσεις εθνικής ενότητας» θα είναι αυταρχικές. Θα εξυπηρετήσουν άμεσα τις δυνάμεις που θα εκπροσωπούν και επιδιώκουν να τις επιβάλλουν. Θα έχουν περιορισμένη δημοκρατική νομιμοποίηση. Θα μετατρέψουν την σημερινή πολύπλευρη κρίση της Ελλάδας σε ολική και μακρόχρονη, διασφαλίζοντας, ταυτόχρονα υψηλά κοινωνικά και οικονομικά κέρδη για τους πάτρωνές τους. Και αυτό δεν πρέπει να το επιτρέψει η χώρα.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου