Οι παγκόσμιες Οικονομικές Κρίσεις
Το κραχ του 1929: Η μεγαλύτερη οικονομική κρίση στην παγκόσμια ιστορία καταγράφεται σαν κραχ του 1929. «Μαύρη Πέμπτη» αποκαλείται η Πέμπτη 24 Οκτωβρίου του 1929, όταν η Wall Street έκλεισε με απώλειες 13%.
Οι πετρελαϊκές κρίσεις της δεκαετίας του 1970: Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’70 έκαναν την εμφάνισή τους δύο πετρελαϊκές κρίσεις. Αυτές έφεραν στο προσκήνιο το φαινόμενο του στασιμοπληθωρισμού, δηλαδή τη συνύπαρξη πληθωρισμού και αυξημένης ανεργίας.
Η «Μαύρη Δευτέρα» του 1987: Τη Δευτέρα 19 Οκτωβρίου του 1987 ο δείκτης Dow Jones έχασε το 22% της αξίας του μέσα σε λίγες ώρες, δίνοντας το έναυσμα για ένα μαζικό ξεπούλημα μετοχών στην Ευρώπη και την Ιαπωνία.....................
1997 η κρίση στις ασιατικές «τίγρεις»: Ενδεικτικό είναι ότι το χρηματιστήριο του Χονγκ Κονγκ σημείωσε πτώση 64% κατά την περίοδο 1997-1998. Οι επιπτώσεις της κρίσης παρέμειναν μέχρι και το 1998.
2000 Η «φούσκα» των μετοχών υψηλής τεχνολογίας: Τον Μάρτιο του 2000 ο δείκτης μετοχών υψηλής τεχνολογίας Nasdaq έφτασε το ιστορικό του υψηλό άνω των 5.000 μονάδων. Η φούσκα έσκασε, με το δείκτη Nasdaq να χάνει μέχρι τον Οκτώβριο του 2002 το 78% της αξίας του.
2007 Η κρίση των subprimes: Πρόκειται για τα γνωστά στεγαστικά δάνεια που χρηματοδοτούν πέραν του 100% της αξίας του ακινήτου, καθώς επίσης και δάνεια με υψηλότερο επιτόκιο σε μη φερέγγυους δανειολήπτες.
Σήμερα βιώνεται στην Ευρώπη και στην Αμερική ένα δεύτερο κύμα ύφεσης, συνέχεια της κρίσης του 2007, για το οποίο δεν θα αναζητήσουμε εδώ τα ακριβή αίτια.
Το εξαιρετικά ενδιαφέρον είναι ότι κάτω από συνθήκες που προκαλούν την φτωχοποίηση των πληθυσμών, την αύξηση της ανεργίας την δραματική μείωση των εισοδημάτων, την συμπίεση των ορίων της μεσαίας τάξης και την επικράτηση του στασιμοπληθωρισμού, δεν αναπτύσσεται ισχυρή δυναμική για την επικράτηση των αριστερών σχημάτων. Απεναντίας, είναι εκπληκτικό ότι δεξιά ή ακροδεξιά κόμματα βγαίνουν ενισχυμένα ήδη στην Ευρώπη!
Γιατί???
Η αιτία είναι απλή: Η αριστερά θεωρεί τον εαυτό της προοδευτικό, αλλά στα μάτια του κόσμου (και όχι αδίκως) αποτελεί την προσωποποίηση του συντηρητισμού. Τα κεντροδεξιά κόμματα έχουν καταφέρει να «πουλήσουν» στο εκλογικό σώμα μια νέα, έστω και μόνο “διαχειριστική” δυναμική, ενώ η αριστερά πάσχει από μονομανία, αφού εν πολλοίς επικεντρώνεται στην διατήρηση των προνομίων, τόσο των δικών της όσο και των γραφειοκρατών και των εργατικών ενώσεων. Οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, αλλά και οι υποαπασχολούμενοι και οι άνεργοι δεν φαίνεται να την απασχολούν ιδιαίτερα.
Ποιος είναι ο λόγος λοιπόν που η αριστερά δείχνει τέτοια αρτηριοσκληρωτική εμμονή, την στιγμή που οι συντηρητικές δυνάμεις έχουν αντιληφθεί ότι η επιβίωση περνάει μέσα από την αλλαγή – ερμηνεύοντάς την βέβαια σύμφωνα με τα μέτρα τους?
Ο λόγος είναι ότι κανείς αριστερός αρχηγός δεν τολμάει ούτε καν να ψελλίσει τις συγκεκριμένες λέξεις «αγορά» και «οικονομία», γιατί τότε το αραχνιασμένο αριστερό ιερατείο θα του αφαιρέσει επιτόπου το πιστοποιητικό προοδευτικότητας…
Κι όμως, εκεί είναι η λύση! Η πραγματική αριστερά έχει στόχο την άσκηση κοινωνικής πολιτικής: Να μην κλείνει σχολεία και νοσοκομεία και να μην περικόπτει τις κοινωνικές παροχές και τα επιδόματα ανεργίας. Και για να γίνουν αυτά χρειάζεται δημόσιο χρήμα και ο μόνος τρόπος για να υπάρξει δημόσιο χρήμα είναι η δίκαιη φορολογία μιας ρυθμισμένης, δίκαιης αγοράς που λειτουργεί με αυστηρούς λειτουργικούς κανόνες. Αυτό είναι καινοτομία!
Η πιο τολμηρή πρόταση των κεντροδεξιών κομμάτων είναι «ένα ελάχιστο κοινωνικό πλαφόν», δηλαδή πλήρης, αιμοσταγής ασυδοσία των αγορών, αλλά (δόξα το θεό…!), γίνεται μια φιλεύσπλαχνη μεταφορά των πεσόντων στο πεδίο της μάχης για σχετικά αξιοπρεπή ταφή. Και αυτό το ονομάζουν “κοινωνική πολιτική”!
Μια πρόταση της αριστεράς θα προέβλεπε σφιχτή κανονιστική ρύθμιση των αγορών και του τραπεζικού συστήματος με βάση την δικαιοσύνη, θέσπιση της αξιοκρατίας μέσα από ελέγχους (που οι ίδιοι τόσο τους φοβούνται), επίθεση στα οργανωμένα συμφέροντα ακόμη κι αν αυτά περιβάλλονταν τον μανδύα του εργατοπατέρα. Πού είναι αυτή η πρόταση?
Ιστορικά στον καπιταλισμό οι κρίσεις λειτουργούν σαν βίαιες πράξεις εξαγνισμού. Τα παλιά κομμουνιστικά κόμματα της δεκαετίας του ‘20 περίμεναν κάθε τόσο την κατάρρευση του καπιταλισμού σαν αποτέλεσμα των κρίσεων που ο ίδιος γεννούσε. Ακολουθούσε επανάκαμψη που όμως και πάλι ερμηνευόταν λανθασμένα και αισιόδοξα σαν «η τελευταία προσπάθεια του καπιταλισμού».
Τώρα, ζούμε ακόμα μία νέα κρίση κι επίσης νέες προβλέψεις για μια άμεσα επερχόμενη πτώση του καπιταλισμού. Τώρα όμως όχι μόνον οι κομμουνιστές αλλά και οι αστοί οικονομολόγοι, ακόμα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, προειδοποιούν για τους κινδύνους μιας διεθνούς συνολικής χρηματοπιστωτικής κατάρρευσης με σοβαρές επιπτώσεις για την παγκόσμια οικονομία.
Μήπως τώρα η αριστερά έχει επιτέλους την ευκαιρία της???
http://papaioannou.wordpress.com/2011/03/22/%CE%B7-%CE%B1%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%B1-%CE%B4%CE%B5%CE%BD-%CE%B8%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CE%B9-%CE%AE-%CE%B4%CE%B5%CE%BD-%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%81%CE%B5%CE%B9/#more-36817
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου