Εμένα με συμφέρει

• 

Άρης Δαβαράκης

Ωραία. Οι δυσκολίες είναι πολλές και το δράμα σκοτεινό και ο φωτιστής κάνει στάση εργασίας γιατί είναι απλήρωτος και ωχ, μην καταρεύσουνε οι τράπεζες και ωχ μην διαλυθούνε τα ταμεία και ωχ μην γίνει στάση πληρωμών και ωχ το ένα και ωχ το άλλο. Έλα όμως που αυτό δεν είναι στάση ζωής, είναι................
μοιρολατρία και πανικός, μιζέρια, θλίψη και αδιέξοδο; «Να ζούμε για να ζούμε δεν βλέπω την ουσία-  γιατί δεν είναι ευ ζην αυτό, αυτό είναι ευθανασία». Συμφωνώ πολύ με τις δύο αυτές κυρίες της γενιάς μου, την Νικολακοπούλου και την Γαλάνη, που το γράψανε αυτό το τραγούδι πολύ πριν οδηγηθούμε σ’ αυτό το μαύρο αδιέξοδο και χωρίς βέβαια να φαντάζονται μια τέτοια εξέλιξη ούτε στους χειρότερους εφιάλτες τους. Δεν το γράψανε τυχαία όμως. Σ’ εκείνο τον δίσκο («Ανάσα η Τέχνη της Καρδιάς») περιέχεται μια ολόκληρη κοσμοθεωρία που αν δεν είχε η ελληνική κοινωνία τόσα γκάζια τότε, αγχωμένη (μέχρι μαλακίας όπως λέγανε και ο Μαχαιρίτσας με τον Νταλάρα στο «Διδυμότειχo  blues») να βγάλει λεφτά, να φορέσει «μάρκες» και να κλέψει ασύστολα την ίδια την ψυχή της, ίσως να την είχε αφουγκραστεί.

«Εμένα με συμφέρει να παίρνει η φύση εκδίκηση για της ψυχής τη μαύρη την άσκοπη διοίκηση», λέω λοιπόν κι΄εγώ σήμερα και υπερθεματίζω. Με συμφέρει αυτό που συμβαίνει τώρα - και δεν με συνέφερε αυτό που συνέβαινε μέχρι τώρα. Σας το λέω ευθαρσώς. Τι νομίζαμε πως κάναμε δηλαδή προσπαθώντας να μιμηθούμε τον American Gigolo και τις καύλες της Σάρον Στόουν, άνθρωποι μεγαλωμένοι στην ελληνική επαρχία ή τη φτώχεια των δυτικών προαστίων; Το μόνο που κάναμε ήταν να κλέβουμε ο ένας τον άλλον, το κράτος, τα νοήματα, τις ιδέες, να εκμεταλλευόμαστε και τη μάνα μας ακόμα και όλα να τα ρίχνουμε στο μπλέντερ εκείνο της φριχτής κακογουστιάς του lifestyle και της γκλαμουριάς, σκουλήκια έρποντα και μαϊμούδες που μιμούνταν φωνές, πόζες και μορφασμούς της κακιάς ώρας.

Εμένα με συμφέρει αυτό που ζούμε τώρα. Δεν μ’ ενδιαφέρει ντιπ αν τα λαμόγια δεν μπορούνε πια να καπνίζουνε την πουράκλα τους μέσα στη μούρη μου. Με συμφέρει που έχω ξεφορτωθεί τους λουστρινένιους ξιφίες τους από την «Καλογήρου» και όλη την αισθητική βαβούρα που τους περιέβαλλε, αυτούς και τις συνοδείες τους. Την βλέπω την κατάπτωση εκείνη, την φριχτή κατρακύλα, σαν φωτογραφία μπροστά μου, καλοκαίρι προς τα τέλη της δεκαετίας του 90, στο Ματογιάννι, το κεντρικό καλντερίμι της Μυκόνου : Αύγουστος μήνας με πασμίνες οι πασοκοκυράδες οι διορισμένες μαζί με τους άντρες τους σε δυό και τρείς θέσεις – και με τα παιδιά τους να σπαράζουνε, βουτηγμένα μέσα στην ηρωίνη και τα φαρμάκια των ηλιθίων γονιών τους. Τώρα λοιπόν η φύση παίρνει εκδίκηση για της ψυχής τη μαύρη, την άσκοπη διοίκηση – και ας έχω γράψει δυο καλές κουβέντες για τον Σημίτη στις οποίες επιμένω – καθόλου δεν ενοχλούμαι όταν βλέπω διακόσιους νοματαίους στην Αναγνωστοπούλου να του φωνάζουνε «Λαμόγιο, Σημίτη, μας έκλεισες το σπίτι».

Γιατί εμένα με συμφέρει αυτό που γίνεται τώρα και επανέρχονται σιγά-σιγά οι άνθρωποι στην ανθρωπιά τους και στην ανάγκη του άλλου. Είναι μεγάλο πράγμα νάχεις ανάγκη τον διπλανό σου και πολύ ταλαίπωροι αυτοί που δεν το καταλαβαίνουν. “People who need people are the luckiest people in the world” τραγουδούσε, από το 65 ακόμα, η Barbra. Δεν ήρθαμε σ’ αυτόν τον πλανήτη για να θησαυρίσουμε ούτε για να κλέψουμε, να μαγαρίσουμε το σύμπαν άπαν γύρω μας και να φύγουμε. Ήρθαμε για ν’ αγαπηθούμε και ν’ αγαπήσουμε.

Και υπό τις σημερινές συνθήκες αρχίζουμε και το ξανακερδίζουμε αυτό που είχαμε ξεχάσει όταν μας έστελναν στα χρηματιστήρια και στην θλίψη αυτού του ανταγωνισμού του υλικού και αδιέξοδου που είναι από τη φύση του ακόρεστος και δεν οδηγεί πουθενά. Γι’ αυτό, το ξαναλέω : Εμένα με συμφέρει που αναθεωρούμε πάλι τα πάντα. Καλοί οι «σομελιέ» και τα κουλά εστιατόρια με τις πεσκανδρίστσες με κάπαρη Σαντορίνης και μπαλσάμικο από το Birmingham,  δεν σε πάνε όμως πουθενά. Ενώ ένα γερό στρίμωγμα σε κάνει να ξανακοιτάξεις τον κόσμο με άλλο βλέμμα και να κάνεις τον σταυρό σου που είσαι και σήμερα ζωντανός και υγιής και έχεις φίλους και μαθαίνεις να αγαπάς, να δίνεις και να παίρνεις, να στερείσαι, να απολαμβάνεις.

Καλή σαρακοστή  Protagonιστάδες μου. Και μην κολλάτε. Δεν  συμφέρει μόνο εμένα, όλους μας συμφέρει αυτό που συμβαίνει. Και ας μην μπορούμε να εκλογικεύσουμε πλήρως το γιατί μας συμφέρει. http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=5632