«Σφυρίζει» ο Μουτζούρης

 Ξεκίνησε τα ταξίδια του το τρενάκι Πηλίου   (Άνω Λεχώνια - Μηλιές - Άνω Λεχώνια).
Συγκεκριμένα, ο Μουτζούρης σφυρά από τις 16 Απριλίου μέχρι 10 Ιουλίου και από 10 Σεπτεμβρίου μέχρι 31 Οκτωβρίου κάθε Σάββατο, Κυριακή και αργίες (εκτός της Κυριακής του Πάσχα 24 Απριλίου).

Από 16 Ιουλίου 2011 μέχρι 4 Σεπτεμβρίου 2011 καθημερινά. 

Το Τρενάκι του Πηλίου είναι ένας κλασικός στενός σιδηρόδρομος τύπου.....Decauville, με πλάτος γραμμής 60 εκατοστών, που συνέδεε την πόλη του Βόλου με επτά χωριά και οικισμούς του Πηλίου. Το μήκος γραμμής είναι 28 χιλιόμετρα, από τα οποία τα 12 χιλιόμετρα εγκαινιάστηκαν το 1895 και τα υπόλοιπα 16 χλμ. το 1903.

Λειτούργησε αδιάλειπτα 76 χρόνια, μεταφέροντας ανθρώπους και εμπορεύματα από το Βόλο στο Πήλιο.

Οι βολιώτες το ονόμαζαν «Μουτζούρη» ή «Ιάσων το θηρίο». Με απόφαση του Υπουργείου Πολιτισμού (ΦΕΚ 322/β/24-5-1985) χαρακτηρίστηκε ιστορικό διατηρητέο μνημείο, που χρειάζεται ειδική κρατική προστασία. Η διακοπή των δρομολογίων είχε γίνει την 1^η Αυγούστου του 1971.

Από το 1987 σταδιακά και από το 1996 συστηματικά και σε μόνιμη βάση επαναλειτούργησε το ορεινό τμήμα της γραμμής Άνω Λεχώνια-Μηλιές.

Είναι ίσως ο μοναδικός σιδηρόδρομος στην Ευρώπη, που συνδυάζει τρεις διαφορετικούς χαρακτήρες, στα πρώτα τρία χιλιόμετρα διασχίζει κεντρικές οδούς και πάρκα της πόλης του Βόλου, στα επόμενα 9 χιλιόμετρα διέρχεται δίπλα από τη θάλασσα και στα τελευταία 16 χλμ. ανεβαίνει στο βουνό.

Στα τέλη του 19ου αιώνα, στο πλαίσιο της πολιτικής του Χαρίλαου Τρικούπη περί σιδηροδρόμων, κατασκευάστηκε το Θεσσαλικό δίκτυο (πλάτους 1 μέτρου) που συνέδεε το λιμάνι του Βόλου με το Βελεστίνο και στη συνέχεια με τη Λάρισα, τα Φάρσαλα, την Καρδίτσα, τα Τρίκαλα και την Καλαμπάκα. Η ανάδοχος εταιρία «Σιδηρόδρομοι Θεσσαλίας», στη λογική της επέκτασης του δικτύου προς τα ανατολικά, αποφάσισε την δημιουργία γραμμής που θα ένωνε τον Βόλο με τα παράλια του Παγασητικού κόλπου, περιοχές που εκείνη την εποχή στερούνταν συγκοινωνιακών μέσων. Τα συμβόλαια υπεγράφησαν με το Ελληνικό Δημόσιο το 1895.
Λόγω της μορφολογίας του εδάφους, επιλέχθηκε πλάτος γραμμής 60 εκατοστών. Ο σχεδιασμός και η επίβλεψη ανετέθη στον Ιταλό μηχανικό Εβαρίστο ντε Κίρικο (Evaristo De Chirico), πατέρα του διάσημου υπερρεαλιστή ζωγράφου Giorgio de Chirico. Για το έργο χρησιμοποιήθηκαν Ιταλοί εργάτες, αλλά και Πηλιορείτες χτίστες. Το αποτέλεσμα προκαλεί μέχρι και σήμερα θαυμασμό τόσο για την αρτιότητα κατασκευής, όσο και για την απόλυτη εναρμόνιση με τη γύρω περιοχή, δημιουργώντας ένα σύνολο εκπληκτικής ομορφιάς και καθιστώντας τη διαδρομή μια από τις διασημότερες τουριστικές σιδηροδρομικές διαδρομές.
Για τις ανάγκες του έργου κατασκευάστηκαν, μεταξύ άλλων, εννέα γέφυρες (οκτώ λίθινες και μια μεταλλική), δυο σήραγγες και μεγάλος αριθμός έργων αντιστήριξης. Ιδιαίτερη μνεία χρήζει η σπάνια στο είδος της μεταλλική γέφυρα πάνω από το χείμαρρο Ταξιάρχη, όπου οι γραμμές σχηματίζουν καμπύλη επάνω στον ευθύγραμμο φορέα της γέφυρας. Σήμερα η γέφυρα είναι γνωστή ως γέφυρα «Ντε Κίρικο» προς τιμήν του Ιταλού σχεδιαστή της. Επίσης, αξίζει να σημειωθεί ότι μια άλλη γέφυρα, η γέφυρα του Βρύχωνα (κατασκευής 1917) είναι η πρώτη γέφυρα στην Ελλάδα που κατασκευάστηκε από οπλισμένο σκυρόδεμα (μπετόν).
Σε ό,τι αφορά το τροχαίο υλικό, αρχικά επιλέχθηκαν 3 ατμομηχανές Hagans, οι οποίες όμως αποδείχτηκαν ανεπαρκείς για την επέκταση προς Μηλιές κι έτσι ο στόλος εμπλουτίστηκε το 1903 με 5 Βελγικές. Επίσης χρησιμοποιήθηκαν επιβατικές άμαξες ανοιχτές και κλειστές, καθώς και φορτηγάμαξες.

http://osemeeting.blogspot.com/