«(…) Το κρίσιμο διακύβευμα που αντιμετωπίζουμε είναι με ποιους σοβαρούς κινδύνους πιθανό να τεθούμε αντιμέτωποι, σε τι απρόβλεπτες ή ακραίες καταστάσεις μπορεί να βρεθούμε, ποιά είναι τα ευαίσθητα σημεία μας και αν θα κάνουμε κάτι για να προετοιμαστούμε. Αν στην ουσία, θα πάρουμε μέτρα ατομικής και συλλογικής αυτοπροστασίας. Η μόνη βεβαιότητά μας είναι ότι αύριο θα βρεθούμε πρόσωπο με πρόσωπο με καταστάσεις που δεν γνωρίζουμε ούτε ποιες είναι, ούτε τι σημαίνουν. Αν περιμένουμε να τις δούμε για να αισθανόμαστε σίγουροι ότι αυτές είναι εκεί, χάσαμε. Έχουμε υποχρέωση να προετοιμαστούμε και να μην πέσουμε στην παγίδα της αφέλειας, της αδιαφορίας ή της ελαφρότητας. Όποιος έχει οικογένεια, παιδιά ή νοιάζεται για το αύριο, καταλαβαίνει ότι οι καιροί δεν είναι για τέτοια....................
(…) Όλοι γνωρίζουν ότι πορευόμαστε με τους πιο κρίσιμους συστημικούς κινδύνους των τελευταίων εξήντα ετών. Πολύς λόγος γίνεται για εξελίξεις ή κινδύνους, που δεν χρειάζεται να αναφέρω, αλλά για τις συνέπειες των οποίων πολλά γράφονται, αν και πολλές δεν έχουν καν γίνει αντιληπτές. Δεν κινδυνολογώ. Αν δεν αναφερόμουν όμως στο ειδικό βάρος αυτών των κινδύνων, θα μπορούσα να επικριθώ για συνενοχή σε απόκρυψη της πραγματικότητας.
(…) Πολύ ειλικρινά, δεν γνωρίζουμε τι ακριβώς επιδράσεις θα έχουν στο επόμενο διάστημα. Θα ήταν ευχής έργο να μην έχουν καμιά. Θα έχουν όμως. Γι αυτό δεν μπορούμε να κάνουμε ως εάν δεν υπάρχουν οι κίνδυνοι αυτοί. Γι αυτό και τα ζητήματα που έχουν τεθεί στο τραπέζι των διαπραγματεύσεών μας δεν στοχεύουν σε κάποιες μεταφυσικές ή αόρατες λογικές. Στοχεύουν στη διασφάλιση μιας στοιχειώδους προνοητικότητας και σύνεσης στο επιχειρησιακό μας οικοδόμημα.
(…) Αυτό που κυρίως θέλω, είναι να μην έχει κανένας αύριο το δικαίωμα να πει, ότι δεν άκουσε, δεν φαντάστηκε ή ότι δεν του μίλησαν με ειλικρίνεια.
(…) Προς όλες και όλους, τελικά, έχω μια και μόνο πρόταση. Να στηριχτείτε στην δική σας αντίληψη και κρίση, αφήνοντας στην άκρη όσα λέγονται από κάθε τρίτο, να κατανοήσετε ενδόμυχα, μόνοι σας, με άκρα υπευθυνότητα, τι θεωρείτε κρίσιμο για εσάς, ως πολίτες μιας χώρας που πέρασε εν ριπή οφθαλμού από τη μια όχθη στην άλλη -και που δεν ξέρει ακόμα που θα βρεθεί. Τελικά, να αποφασίσετε, πάντα με την δική σας κρίση, μακριά από στερεότυπα, ιδεοληψίες και πρακτικές που οδήγησαν τη χώρα στην κατάρρευση (…)».
Αποσπάσματα από το SOS που εξέπεμψε ο Τάσος Γιαννίτσης προς τους εργαζόμενους των Ελληνικών Πετρελαίων που εξήγγειλαν άλλη μια 10ήμερη απεργία (από τις 6 έως τις 16 Μαίου). Το 2001 όταν ο Τάσος Γιαννίτσης μίλησε με ειλικρίνεια για το ασφαλιστικό οι συνδικαλιστές τον χλεύασαν, τώρα θα βρεθεί κάποιος να τον ακούσει; Και δεν εννοώ μόνο τους εργαζόμενους στα Ελληνικά Πετρέλαια.
http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=6632
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου