Είναι πια γεγονός αδιαμφισβήτητο ότι η περίοδος που διανύουμε είναι ιστορική για την Ελλάδα, δεδομένου ότι η χρεωκοπία είναι προ των πυλών. Το πολιτικό σύστημα και η κοινωνία βρίσκονται μπροστά σε σκληρά και θεμελιώδη ερωτήματα, οι απαντήσεις των οποίων θα καθορίσουν το μέλλον της χώρας και ιδιαίτερα των νέων. Το δραματικό στοιχείο είναι ότι κοινωνία, καιρό τώρα, ακολουθεί παρακμιακή πορεία, το αποτέλεσμα της οποίας είναι οι δραματικές εξελίξεις στην οικονομία.
Έτσι σήμερα έχουμε την υποχρέωση να μιλήσουμε με ειλικρίνεια, από την ψυχή μας. Να μιλήσουμε, αλλά και να ακουσθούμε. Nα μιλήσουμε, αλλά και να ακούσουμε. Αν κάνουμε λάθος ας το παραδεχθούμε. Όσοι μιλούν εκτίθενται και (πρέπει να) κρίνονται. Φτάνει να μιλάνε για να πουν κάτι και όχι για να προβληθούν με κάθε τρόπο. Το απόλυτο «έχω δίκιο» ας μετατραπεί για λίγο «πιστεύω ότι έχω δίκιο, αλλά ας ακούσω και σένα». Η «άλλη» άποψη δεν μπορεί να χλευάζεται και να απορρίπτεται χωρίς επιχειρήματα. Οι «πεφωτισμένοι» όλων των αποχρώσεων ας ακούσουν και τους άλλους. Η απόλυτη αλήθεια δεν είναι προνόμιο κανενός..........................................
Υπάρχει μια έντονη συζήτηση για το θέμα της συναίνεσης. H μελέτη της ελληνικής ιστορίας διδάσκει ότι, διαχρονικά, η συναίνεση ανάμεσα στα πολιτικά κόμματα είναι μια πρακτική ασυνήθιστη στην Ελλάδα. Σήμερα θεωρώ ότι το αίτημα για συναίνεση πρέπει να απευθύνεται κατ’ ευθείαν στην κοινωνία που υποφέρει και αγωνιά για το μέλλον και η οποία αμφισβητεί, όλο και περισσότερο, το πολιτικό προσωπικό. Η συναίνεση που δεν βασίζεται στην κοινωνία δεν είναι βιώσιμη. Όμως, υπάρχουν προϋποθέσεις για μια τέτοια συναίνεση, οι προϋποθέσεις της πλήρους αλήθειας για την κατάσταση, της δικαιοσύνης στην αντιμετώπιση των προβλημάτων και της αλληλεγγύης προς τους αδύνατους. Συναίνεση, όχι για συγκάλυψη και υποταγή, αλλά για μια νέα αρχή και με αιχμή τους νέους. Η κοινωνία για να πεισθεί να συναινέσει ζητά αλήθεια, δικαιοσύνη, αλληλεγγύη και έχει το αισθητήριο να καταλάβει αν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Όχι όμως με λόγια, λαϊκισμούς και απλές διαπιστώσεις, αλλά με συγκεκριμένες προτάσεις διεξόδου. Προτάσεις που θα παρουσιάζουν με τεκμηριωμένο τρόπο και θα συνυπολογίζουν με ακρίβεια το κόστος και την ωφέλεια, όχι μόνο με οικονομικούς όρους, μιας και πίσω από τους αριθμούς υπάρχουν άνθρωποι.
Μπορούν να τεθούν ορισμένα ενδεικτικά ερωτήματα για εργασία-εκπαίδευση-οικονομία που απασχολούν την κοινωνία και οι απαντήσεις των οποίων έχουν σχέση με τα προηγούμενα. Είναι αλήθεια ότι απαιτούνται θυσίες για να αντιμετωπισθεί η κρίση, αλλά όμως κατανεμημένες δίκαια και ανάλογα με τις δυνατότητες των εργαζομένων και εργοδοτών; Χωρίς να υποτιμάται καθόλου η δραματική οικονομική κατάσταση, είναι δικαιοσύνη η πρόβλεψη για αρχικό μισθό 590 ευρώ για τους νέους εργαζόμενους, όταν είναι πια πανθομολογούμενο ότι κάποιοι (όχι λίγοι, επώνυμοι και ανώνυμοι) έχουν πλουτίσει παράνομα και δεν τιμωρήθηκαν γι’ αυτό (ακόμα). Είναι δίκαιο να τιμωρούνται αντ’ αυτών οι νέοι εργαζόμενοι, αν βεβαίως βρουν δουλειά, δεδομένου ότι σήμερα στις ηλικίες έως 24 ετών το ποσοστό ανεργίας είναι στο 42,5%; Είναι λαϊκισμός να υπερασπίζεται κανείς σήμερα το αγαθό της ποιοτικής δημόσιας εκπαίδευσης ως κοινωνικής παροχής (δείγμα αλληλεγγύης) στους νέους μας, χωρίς όμως να αποσιωπά τα λάθη και τις ευθύνες (όπου υπάρχουν, και υπάρχουν!) για τα προβλήματα στον τομέα αυτόν; Είναι αλήθεια να λέμε ότι τα ελληνικά δημόσια πανεπιστήμια συλλήβδην είναι «για πέταμα» ή, από την άλλη μεριά, ότι δεν υπάρχει καμία ανάγκη βελτίωσης και εκσυγχρονισμού της λειτουργίας τους; Δεν είναι αλήθεια ότι ένα μείζον ζήτημα είναι το ολοένα διογκούμενο ρεύμα μετανάστευσης των νέων μας και μάλιστα των αρίστων, όχι γιατί το επιλέγουν ελεύθερα, αλλά γιατί αναγκάζονται από την ανεργία και την έλλειψη προοπτικής για καλύτερη ζωή στην Ελλάδα; Είναι δικαιοσύνη να υπάρχει σαφής αναντιστοιχία μισθών και, μάλιστα, για εργαζομένους με παρόμοια προσόντα και αντικείμενο εργασίας; Τι ποσό «μετανάστευσε» τα τελευταία χρόνια σε τράπεζες του εξωτερικού; Είναι αλήθεια ότι υπήρξε μείωση κατά 40 δισ. ευρώ των καταθέσεων μόνο μέσα στο 2010, με το μεγαλύτερο ποσοστό να κατευθύνεται στο εξωτερικό; Είναι λαϊκισμός να μιλήσει κανείς για τη φορολόγηση αυτών των χρημάτων; Είναι αλήθεια η απόλυτη θέση «κάθε δημόσιο είναι διεφθαρμένο, κάθε ιδιωτικό υγιές»; Είναι δείγμα κοινωνικής υγείας η επιδίωξη με κάθε τρόπο για απασχόληση στο δημόσιο; Είναι αλήθεια ότι το οικονομικό πρόβλημα της Ελλάδας, που αποτελεί σήμερα μείζον διεθνές πρόβλημα, μπορεί να λυθεί σε δυο-τρία χρόνια και μάλιστα με σχετικά απλό τρόπο; Είναι αλήθεια ότι το μέλλον της χώρας θα είναι καλύτερο εκτός της ζώνης του ευρώ; Μπορεί η Ελλάδα να επιβιώσει ως μια απομονωμένη νησίδα μέσα στο διεθνές περιβάλλον;
Είναι δίκαιο να θίγεται η εθνική μας αξιοπρέπεια και, μάλιστα, από ξένους εντεταλμένους υπαλλήλους ή έντυπα αμφίβολης ποιότητας, όσο και αν έχουμε κάνει (σοβαρά) λάθη ως χώρα;
Πιστεύω βαθιά ότι είναι δυνατό σήμερα, στις έκτακτες και επικίνδυνες συνθήκες που ζούμε, να υπάρξει ένα ελάχιστο κοινωνικής συναίνεσης τουλάχιστον για απολύτως θεμελιώδη θέματα επιβίωσης και κατεύθυνσης της πορείας της χώρας, πάνω στο οποίο η κοινωνία μπορεί να συμφωνήσει, ακόμα και μέσα στο πλαίσιο των σημερινών σκληρών ιδεολογικών αντιπαραθέσεων, φτάνει να υπάρχει, ένα πειστικό σχέδιο προοπτικής και ελπίδας βασισμένο, επαναλαμβάνω, στην αλήθεια, στη δικαιοσύνη και στην αλληλεγγύη.
Ο χρόνος τελειώνει και αν δεν τα καταφέρουμε, μετά θα έρθει η απόγνωση. Αλλά δεν αξίζει στους νέους μας το μέλλον της απόγνωσης.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου