Η ανεργία χτυπά ως τα βάθη της ψυχής

«... Όταν για πρώτη φορά είδα άνεργους από κοντά, εκείνο που με τρόμαξε αλλά και μου προκάλεσε έκπληξη συγχρόνως ήταν ότι πολλοί από αυτούς αισθάνονται ντροπή που είναι άνεργοι... εκείνο τον καιρό κανείς δεν ήθελε να παραδεχθεί ότι η ανεργία είναι γεγονός γιατί αυτό θα σήμαινε ότι πολύ πιθανόν θα εξακολουθήσει να υπάρχει. Οι μεσαίες τάξεις ακόμα μιλούσαν για τους "τεμπέληδες που ήξεραν μόνο να ζητούν επίδομα" και ότι αν πράγματι ήθελαν δουλειά όλοι μπορούσαν να βρουν. Ήταν φυσικό ότι αυτές οι ιδέες πέρναγαν και στην εργατική τάξη...»

(από το βιβλίο του George Orwell, The Road to Wigan Pier)

(και ξαφνικά, είσαι άνεργος!

έφτασες στο σπίτι, σε υποδέχθηκε η σιωπή του. χαμένος μέσα σε μια καινούργια, μέχρι σήμερα, κατάσταση..................................

οι μέρες αρχίζουν να κυλάνε κι εσύ όλο και πιο πολύ χάνεσαι μέσα σε μια ερημιά. ανάμεσα στο πλήθος, εσύ νοιώθεις πως δεν έχεις καμιά σχέση μαζί τους. εκείνοι έχουν δουλειά, μπαίνουν σε μαγαζιά, ψωνίζουν, πίνουν καφέ, γελούν.

το τέλος του μηνός δεν θα φέρει εκείνα, που μέχρι στιγμής μπορούσαν να διακρίνουν τη "ζωή" από την "λαθραία επιβίωση".

δεν υπάρχει κανείς να μιλήσεις μαζί του. οι φίλοι, όταν το έμαθαν, σε πήραν τηλέφωνο. σε κάλεσαν να βγείτε σε κάποιο ταβερνάκι. σε κέρασαν. μία φορά. δεύτερη φορά. πόσες όμως φορές μπορεί να γίνει αυτό; άρχισες να αρνείσαι με διάφορες προφάσεις. το τηλέφωνο σιγά-σιγά σταμάτησε να χτυπάει.

η συνειδητοποίηση του "είσαι άνεργος" σε οδηγεί στο περιθώριο. το περιθώριο γίνεται απομόνωση.

εδώ και 5 λεπτά στέκεσαι στη βιτρίνα με τα παπούτσια. τα δικά σου θέλουν επειγόντως άλλαγμα.

εκείνο το ζευγάρι σου αρέσει. αλλά ξέρεις ότι το κατώφλι του μαγαζιού δεν μπορείς να το διαβείς. η πωλήτρια σε κοιτάει με περιέργεια. τα μάτια σου βουρκώνουν. ευτυχώς τα γυαλιά είναι μαύρα. φεύγεις.

ψάχνεις σε αγγελίες. στέλνεις βιογραφικά. πολλά βιογραφικά. αλλά κανείς δεν σου απαντάει. και ψάχνεις. και συνεχίζεις να ψάχνεις!

σταμάτησες πια να βγαίνεις. τον κόσμο τον νοιώθεις εχθρικό. στο μυαλό σου συνεχώς κάποιος σου ψιθυρίζει "είσαι αποτυχημένος! απέτυχες! είσαι χωρίς δουλειά!". το κεφάλι σου πάει να σπάσει. προσπαθείς να κρατηθείς. προσπαθείς. μέχρι στιγμής τα καταφέρνεις. αναρωτιέσαι για πόσο! για πόσο ακόμα; πότε βουλιάζεις σε ερέβη απελπισίας και πότε γεμίζεις με μίσος για όλους.)

κάπου διάβασα πως  η ανεργία προκαλεί ψυχολογικά φαινόμενα ανάλογα με αυτά της απώλειας, όπως για παράδειγμα ο θάνατος, το διαζύγιο ή γενικότερα το τέλος μιας σχέσης.

η απάντηση στις ψυχολογικές διαστάσεις της ανεργίας είναι πρωταρχικά και κύρια η ανθρώπινη εργασία και η διαβίωση.

η δουλειά είναι ανάγκη επιβίωσης, είναι αναφαίρετο ανθρώπινο δικαίωμα, είναι αξιοπρέπεια.

η ανεργία είναι ένα έγκλημα διαρκείας! ένα έγκλημα για το οποίο κανείς δεν πληρώνει και δεν πλήρωσε ποτέ. ένα έγκλημα που κατασπαράζει αργά αλλά σταθερά την ψυχή, διαλύει το μυαλό και φορές ανατινάζει και το κορμί του ανθρώπου

διάβασα ένα συγκλονιστικό μήνυμα στο forum.help-net.gr :

(Γεια σας,

Είμαι ένα χρόνο άνεργος, ένα χρόνο άχρηστος, δουλειά δεν υπάρχει πουθενά.
Μίλησα σε ανθρώπους και καλά φίλους, και συγγενείς που είχαν τη δυνατότητα να με βοηθήσουν. Όταν λέω βοήθεια εννοώ, είχαν δουλειές ζητάγανε άτομα, και για εμένα δεν μπορούσαν. Με έγραψαν.
Έχω μία σχέση πάνω από χρόνο, μένει λίγο μακριά μου. Συνέχεια μου λέει κάνε κάτι να είμαστε μαζί.

ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ?

Χωρίς δουλειά τι να κάνω. Νοιώθω να πιέζομαι, πνίγομαι.
Η αλήθεια είναι πως υπάρχουν στιγμές, που θέλω να τελειώσω το μαρτύριό μου. Σκέφτηκα τρόπους πολλούς. Να πάω βόλτα στο αγαπημένο μου σημείο. Κοντά στη θάλασσα. Μέλλον δε βλέπω πουθενά μα πουθενά... λες και η ζωή μου σταμάτησε... εξάλλου δε πρόκειται να χάσω τίποτα... από ένα μέλλον που δεν υπάρχει... λες και είμαι εγκλωβισμένος με δεμένα τα χέρια... δεν υπάρχουν λύσεις Δυστυχώς.
Θέλω να τελειώσω το μαρτύριο να μην υπάρχει αύριο... σύντομα. Το σκέφτομαι μέρες και θα το κάνω.)

τι να προσθέσω σ’ αυτή την κραυγή απελπισίας; πώς να βοηθήσω; και είναι ο ρόλος μου-μας αυτός;

χιλιάδες ανέργων με παρόμοια συναισθήματα.

σε ποια χώρα ζω; με ποια κοινωνική πολιτική; με τι είδους ανάλγητη και άχρηστη κυβέρνηση; με τι είδους προτεραιότητες στα άμεσα και επείγοντα που πνίγουν το λαό μας; με τι είδους λαό, που ψηφίζει και ψηφίζει, ξανά και ξανά, τους ίδιους εκπρόσωπους να τον κυβερνούν και που το μόνο που φροντίσανε, μέχρι τα τώρα, είναι να μας καταστρέψουν και να μας ξεπουλήσουνε ως λαό και ως χώρα;   

http://lyhnoskeomenos.blogspot.com/2011/09/blog-post_07.html