Σίγουρα η… Παρασκευή και 13 θεωρείται κάτι παραπάνω από «γρουσούζικη»
ημέρα για τους προληπτικούς. Ακόμα πιο σίγουρο, είναι πως η ίδια
ημερομηνία, θα θυμίζει στους Τούρκους μια μεγάλη απώλεια, αυτή του Λευτέρη Κιουτσουκαντωνιάδη ή…..
Λευτέρη «κιουτσούκ» Αντωνιάδη.
Ο κατά πολλούς κορυφαίος παίκτης όλων των εποχών του ποδοσφαίρου της Τουρκίας, άφησε την τελευταία του πνοή την Παρασκευή 13 Ιανουαρίου 2012, κλείνοντας μια ζωή γεμάτη με σπουδαίες παραστάσεις. Όσο για το ποιο ήταν το κανονικό του όνομα; Εμείς, μάθαμε να τον λέμε Αντωνιάδη. Στην Τουρκία και σε όλα τα επίσημα έγγραφα, αναφέρεται ως Κιουτσουκαντωνιάδης.. Ε, σίγουρα η FIFA δεν δέχεται τα «παρατσούκλια» των παικτών (το κιουτσούκ στα Τούρκικα σημαίνει μικρός) στα επίσημα έγγραφά της, ωστόσο το θέμα είναι κάπως… ευαίσθητο για να το θίξουμε.
Η… ζωή του Λεφτέρ
Ποιος ήταν όμως ο Λευτέρης Αντωνιάδης (επιτρέψτε μας να χρησιμοποιούμε την ελληνική άποψη); Ας τα πάρουμε από την αρχή. Στις 22/12/1925, στην Πρίγκηπο, ο αείμνηστος Λευτέρης είδε το πρώτο φως, όντας ένα από τα 10 παιδιά του Έλληνα πατέρα του και της Τουρκάλας μητέρας του. Τα χρόνια, σίγουρα ήταν δύσκολα, ωστόσο ο μικρός τότε Λεφτέρης, φρόντιζε να περνάει όλο του τον ελεύθερο χρόνο, κλωτσώντας μπάλες.
Η έφεσή του αυτή, δεν πέρασε απαρατήρητη στα… λαγωνικά της Ταξίμσπορ, η οποία έσπευσε να τον πάρει κοντά της και να τον μυήσει στα μυστικά του ποδοσφαίρου. Στην ομάδα της πόλης του όμως, ο Λεφτέρ δεν έμελε να αγωνιστεί για πολύ καιρό. Όντας ανήλικος ακόμη, αποκτήθηκε… με το έτσι θέλω από τη Φενέρμπακτσέ, η οποία φρόντισε να μάθει για το χάρισμα του και δεν δίστασε να κάνει ακόμη και… παράνομες ενέργειες, προκειμένου να τον εντάξει στο δυναμικό της, αφού βέβαια φρόντισε να υπηρετήσει για τέσσερα χρόνια στον Τουρκικό στρατό (1943-1947).
«Βρείτε τον Λεφτέρ και φέρτε τον εδώ», αποκάλυπτε μετά από χρόνια ο ίδιος, αναφορικά με την εντολή των ανθρώπων της Φενέρμπακτσέ, κάτι που έγινε. Μάλιστα, στον πρώτο αγώνα στον οποίο δοκιμάστηκε, πέτυχε έξι τέρματα, γεγονός που τους οδήγησε στο να… πλαστογραφήσουν την ηλικία του, προσθέτοντάς του έναν ακόμη χρόνο, προκειμένου να γίνει επαγγελματίας. Το νερό, είχε μπει πλέον στο αυλάκι..
Η επαγγελματική του καριέρα, ξεκινάει το 1947, με τη φανέλα της Φενέρμπακτσέ. Στην ομάδα αυτή, θα μείνει για τα επόμενα τέσσερα χρόνια έχοντας 135 συμμετοχές και 100 γκολ (!!!!), σύμφωνα με τα επίσημα στοι
χεία της ομοσπονδίας της Τουρκίας. Επόμενος σταθμός για τον Αντωνιάδη, ήταν η Φιορεντίνα, κάτι που τον έκανε τον πρώτο ποδοσφαιριστή της Τουρκίας, που αγωνίστηκε στο εξωτερικό, έχοντας 30 συμμετοχές και 4 τέρματα στην Ιταλία. Μετά την Ιταλία, έρχεται η Γαλλία και η Νις, με την οποία είχε 12 συμμετοχές και 2 τέρματα, ενώ την επόμενη χρονιά, επέστρεψε στη Φενέρμπακτσέ.
Στην αγαπημένη του ομάδα, έμεινε μέχρι το 1964, έχοντας 480 συμμετοχές
και 323 (!!!!) τέρματα. Κάπου εκεί, μετακόμισε, σε ηλικία 39 ετών, στην Ελλάδα και την ΑΕΚ,
όπου σε 5 αγώνες πέτυχε 2 τέρματα, αποχωρώντας από την ενεργό δράση,
λόγω τραυματισμού (φόρεσε μετά από χρόνια και πάλι τη φανέλα της Φενέρμπακτσέ, ωστόσο το έκανε λόγω προβλημάτων του συλλόγου και μετά από… παρακάλια).
Δεν θα πρέπει να… ξεχάσουμε σε αυτό το σημείο, τον τρόπο με τον οποίο υπέγραψε ο Αντωνιάδης στην ΑΕΚ. Σύμφωνα με όσα δήλωσε πριν από χρόνια ο ίδιος, είχε συμφωνήσει να μετακομίσει στο Αιγάλεω και όχι στην Ένωση. Ωστόσο, κατά την άφιξή του στην Ελλάδα, ο πρόεδρος της ΑΕΚ, έσπευσε να του πάρει αυτόγραφο. Το… χαρτί που υπέγραψε ο «Λεφτέρ» όμως, δεν ήταν τίποτε άλλο παρά… συμβόλαιο με τους «κιτρινόμαυρους», με αποτέλεσμα όταν οι εφημερίδες έγραψαν για το φλερτ του με το Αιγάλεω, ο πρόεδρος της ΑΕΚ να βγει και να δείξει το συμβόλαιο που είχε με τον παίκτη!!!
Οι τίτλοι του Αντωνιάδη:
Πρωτάθλημα Τουρκίας: 1959, 1961, 1964
Πρωτάθλημα Κωνσταντινούπολης: 1948, 1957, 1959
Κύπελλο Τουρκίας: 1950, 1964
Κάτοχος του Χρυσού Μεταλλίου τιμής της Τουρκίας
Αντωνιάδης και… Εθνική Τουρκίας
Ο Λευτέρης Αντωνιάδης ή… Λεφτέρ Κιουτσουκαντωνιάδης, φρόντισε να αφήσει το στίγμα του και με τη φανέλα της Εθνικής Τουρκίας. Ο μακράν του δεύτερου, μεγαλύτερος παίκτης του ποδοσφαίρου της γειτονικής χώρας, είχε 50 συμμετοχές (οι 4 με την Ολυμπιακή ομάδα του 1948) και 21 τέρματα με το εθνόσημο, ωστόσο αυτά ήταν αρκετά για να κάνει τον πλανήτη να παραμιλά.
Συγκεκριμένα, στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1954, αγωνίστηκε με την Εθνική Τουρκίας και πέτυχε τρία τέρματα, στη Δυτική Γερμανία και απέναντι στη Νότιο Κορέα, ενώ στη συνέχεια, κλήθηκε στην μεικτή κόσμου. Αξιοσημείωτη, είναι η ιστορία του… τέλους του από το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα της Τουρκίας, του οποίου φόρεσε το περιβραχιόνιο για… εννέα φορές.
Σύμφωνα με όσα έχουν γίνει γνωστά, τα χρόνια εκείνα, η κατάσταση (όπως είναι λογικό) ήταν δύσκολη για τους Έλληνες στην Τουρκία. Αυτό όμως δεν άγγιζε τον Αντωνιάδη, ο οποίος ήταν ιδιαίτερα αγαπητός στους Τούρκους… Αυτό, επιβεβαίωσε και σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Τα Νέα» ο Αχμέτ Μπέης: «Στον Λευτέρη δεν έκαναν τίποτα οι λαφυραγωγοί. Σε μια, πυρκαγιά εκείνος θα ήταν ο πρώτος που θα έσωζαν οι Τούρκοι».
Παρόλα αυτά, οι άνθρωποι της Ομοσπονδίας, δεν ήθελαν ένας Έλληνας στην καταγωγή να σπάσει το τότε απόλυτο ρεκόρ συμμετοχών με τη φανέλα της Εθνικής ομάδας της χώρας. Σύμφωνα με άρθρο του δημοσιογράφου της Χουριέτ, Νταλσί Ντοργάν, η Πολιτεία της Τουρκίας έκανε τα πάντα, προκειμένου να μην συμβεί αυτό… Πως;
Στο άρθρο του, ο Ντοργάν, τονίζει πως ο τότε Πρωθυπουργός της Τουρκίας Ισμέτ Ινονού (ξέρουμε, κάτι σας θυμίζει το όνομά του), είχε απέχθεια ως προς τους Έλληνες, με μοναδική εξαίρεση τον αγαπητό, λόγω ποδοσφαίρου Αντωνιάδη. Μάλιστα, κατά την περίοδο που οι συμπατριώτες μας αποχωρούσαν από την Μικρά Ασία, ο Ινονού, ήταν απόλυτα υπέρμαχος των όλων ενεργειών, με αποτέλεσμα να δεχθεί αρκετές φορές τη συγκεκριμένη ερώτηση (δεν τα βγάζουμε από το μυαλό μας, παρακάτω, σας μεταφέρουμε κομμάτι από το άρθρο του Ντοργάν):
«“Σας αρέσει ο Λευτέρης;” Ο Ινονού, εννοώντας τους Ελληνες, απαντά: “Ο Λευτέρης μ' αρέσει, αλλά όχι οι Λευτέρηδες”».
Εκείνη την περίοδο, δύο ήταν οι παίκτες που είχαν 50 συμμετοχές με τη φανέλα της Εθνικής Τουρκίας. Ο Αντωνιάδης και ο τερματοφύλακας Τουργκάι.
Στη συνέχεια, σας παραθέτουμε ένα ακόμη κομμάτι από το εν λόγω άρθρο:
«Ο ελληνικής καταγωγής Λευτέρης έχει φορέσει πενήντα φορές την εθνική φανέλα. Δεν ήταν δυνατόν να το αντέξει αυτό στις συνθήκες εκείνες το αγαπητό τουρκικό κράτος.
Και το βαθύ κράτος δίχως καθυστέρηση παρεμβαίνει. Μαζί με τον Λευτέρη και ο Τουργκάι έχει παίξει πενήντα φορές με την εθνική ομάδα. Πλησιάζει αγώνας της εθνικής ομάδας και δεν καλείται ο Λευτέρης. Τη φανέλα φοράει ο Τουργκάι και παίζει για 51η φορά με την εθνική ομάδα, με αποτέλεσμα να γίνει ο παίκτης με τις περισσότερες διεθνείς συμμετοχές.
Και το βαθύ κράτος παίρνει μια βαθιά ανάσα. Η Τουρκία έχει πλέον ένα Τούρκο και όχι Ελληνα ποδοσφαιριστή με περισσότερες συμμετοχές στην εθνική ομάδα. Και σώζουμε την τιμή μας!
Ο Τουργκάι κερδίζει φυσικά με το σπαθί του τον τίτλο του ποδοσφαιριστή με τις περισσότερες συμμετοχές στην εθνική ομάδα. Επί χρόνια ήταν ο καλύτερος τερματοφύλακας και ξεσήκωνε τον κόσμο. Ως εδώ καλά. Το κρίσιμο σημείο είναι το βαθύ κράτος και ο υπερβάλλων ζήλος του. Το περίεργο κώλυμα του εθνικισμού”»…
Η λατρεία...
Ο Λευτέρης Αντωνιάδης, φρόντισε πάντως να κάνει τους πάντες να τον λατρέψουν. Από τον κόσμο της Φενέρμπακτσέ μέχρι και τους αξιωματούχους της Τουρκίας. Μάλιστα, την περίοδο… δράσης του, υπήρξε και σχετικό «γνωμικό» για τον Λεφτέρ, που είχε ως εξής: «Ver Leftere, yazsin deftere», κάτι που σημαίνει: «Δες τον Λευτέρη, θα γράψει στο τεφτέρι».
Αυτή ό
μως
δεν ήταν η μόνη αναγνώριση για τον Αντωνιάδη, καθώς λόγω της
εκπληκτικής του παρουσίας στην επίθεση της Φενέμπακτσέ, κέρδισε και τον
χαρακτηρισμό του… «Καθηγητή». Μάλιστα, μετά από αρκετά χρόνια, ο παίκτης-τοτέμ πλέον του ποδοσφαίρου της Τουρκίας, Χακάν Σουκούρ (παλαίμαχος πια), φρόντιζε να τον επισκέπτεται και να τον συμβουλεύεται. Πέρα από τον κόσμο της Τουρκίας πάντως, το… καπέλο του στον Λευτέρη Αντωνιάδη, είχε βγάλει και ο μεγάλος Φέρεντς Πούσκας, ο οποίος είχε δηλώσει: «Ο Λευτέρης Αντωνιάδης είναι ένας από τους καλύτερους ποδοσφαιριστές που συνάντησα στη καριέρα μου».
Μάλιστα, οι… urban legends πλέον, αναφέρουν πως όταν ο Λευτέρης Αντωνιάδης έμπαινε σε κάποιο μαγαζί της Κωνσταντινούπολης, όχι απλά δεν πλήρωνε, αλλά άπαντες σηκώνονταν ως ένδειξη λατρείας για εκείνον. Ένας ακόμη urban legend, αναφέρει πως υπήρξε αγώνας, στον οποίο μετά το τέλος της ανάκρουσης του Εθνικού Ύμνου της Τουρκίας, έβγαλε και φίλησε τον σταυρό που φορούσε. Τώρα, μπορεί να μην σημαίνει κάτι αυτό, ωστόσο εκείνη την πολύ δύσκολη περίοδο, ανάλογη πράξη θα θεωρούταν κάτι παραπάνω από ασέβεια. Για όλους, εκτός βέβαια από εκείνον… Τώρα, μιλάμε για urban legend, οπότε θα πρέπει να κρατήσουμε μικρό καλάθι για τη συγκεκριμένη πληροφορία. Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε πάντως πως το άγαλμά του, βρίσκεται έξω από το γήπεδο της Φενέρμπακτσέ, ενώ στην Πρίγκηπο, υπάρχει δρόμος με το όνομά του.
Μετά το ποδόσφαιρο
Μετά την ποδοσφαιρική του καριέρα, ο Λευτέρης Αντωνιάδης, δοκίμασε την προπονητική. Πρώτος του σταθμός, ήταν το Αιγάλεω, στο οποίο δεν έμεινε πολύ. Το 1966 λοιπόν, μετακόμισε στην Αφρική και την Σούπερσπορ Γιουνάιτεντ, ενώ έναν χρόνο αργότερα, βρέθηκε στο τιμόνι της Σαμσουνσπόρ. Η Ορνουσπόρ, πήρε τη σκυτάλη το 1968, ενώ το 1969 τον βρήκε στην Μερσίν Ιντ, με το 1970 να αποτελεί το κύκνειο άσμα του στους πάγκους, για λογαριασμό της Μπολούσπορ.
Έπειτα, ο Αντωνιάδης, φρόντισε να μοιράσει τον χρόνο της ζωής του σε Τουρκία (Πριγκήπο) και Ελλάδα (Π. Φάληρο), καθώς δεν μπορούσε να μην επιστρέφει στην χώρα μας, ενώ το η αγάπη του για την πόλη που γεννήθηκε, αλλά και για τις κόρες του (οι οποίες είναι παντρεμένες με Τούρκους, με τα παιδιά τους να μην μιλούν ελληνικά και να μην έχουν ιδιαίτερη επαφή με την πατρίδα του παππού τους), τον έκανε να μένει για μεγάλο χρονικό διάστημα κάθε χρόνο στην Τουρκία.
Σύμφωνα με τα τελευταία ρεπορτάζ, ο Αντωνιάδης, βρισκόταν στον Ευαγγελισμό, όταν διαπιστώθηκε η σοβαρότητα της κατάστασής του. Ο ίδιος, φρόντιζε να δείχνει στους γιατρούς και τις νοσοκόμες που είχαν επαφή μαζί του, την αγάπη του για την Πρίγκηπο, καθώς έκανε σαφές πως επιθυμία του ήταν να επιστρέψει στο νησί που τόσο αγάπησε. Αυτό φαίνεται πως έφτασε στα αφτιά των ανθρώπων της Φενέρμπακτσέ, οι οποίοι ναύλωσαν αεροπλάνο, το οποίο μετέφερε τον Αντωνιάδη πίσω στην Τουρκία, όπου και άφησε την τελευταία του πνοή.
Όσο για το αν ο Αντωνιάδης αισθανόταν περισσότερο Έλληνας ή Τούρκος; Η απάντηση, είναι μία… Θα πρέπει να αισθάνεται περισσότερο κάτι, για να υποκλιθούμε στο μεγαλείο του; Πρόκειται για έναν μεγάλο ποδοσφαιριστή, ο οποίος αποφάσισε την δύσκολη στιγμή να μην ακολουθήσει το παράδειγμα των συντοπιτών του που επέστρεψαν στην Ελλάδα, ζώντας δύσκολα. Κανείς όμως δεν είπε πως και για εκείνον η ζωή ήταν εύκολη, όντας Έλληνας στην τότε Τουρκία.
«Δεν ξέρω τι θα γράψετε. Θέλω οι άνθρωποι να με αγαπούν, και στην Τουρκία και στην Ελλάδα», είχε αναφέρει στο ξεκίνημα της τελευταίας του συνέντευξης σε Ελληνικό μέσο, ο Αντωνιάδης. Όσο για το αν είχε ζήσει κάποιο πικρό περιστατικό στην χώρα μας; Η απάντησή του, αφοπλιστική: «Με έβριζαν οι δικοί μας εκείνη την ημέρα στο γήπεδο (σ.σ. στο φιλικό Ελλάδας-Τουρκίας, στο οποίο και σκόραρε). Μου πετούσαν πορτοκάλια. Εγώ για πλάκα πήρα ένα-δύο και τα ξεφλούδισα να τα φάω. Τότε άρχισαν να φωνάζουν ότι είμαστε πεινασμένοι».
Κλείνοντας, θα φροντίσουμε να μεταφέρουμε την στάση της ζωής του: «Αγαπώ την Ελλάδα, αλλά εγώ εδώ, στην Τουρκία, γεννήθηκα. Εδώ έπαιζα ποδόσφαιρο. Με θεωρούσαν παίκτη μεγάλης κλάσης, αλλά δεν ήθελα ούτε στην Ευρώπη να πάω ούτε στην Ελλάδα. Στο νησί ήθελα να μείνω»…
*Και επειδή δεν μπορούμε να μην ευλογήσουμε τα γένια μας, την… μυθική υπόσταση του Λευτέρη Κιουτσουκαντωνιάδη, την είχαμε υπενθυμίσει στο Sportaction, όταν το 2002, ο Παναθηναϊκός, αντιμετώπισε την Φενέρμπακτσέ, για το Κύπελλο UEFA.
http://www.sportaction.gr/Afierwmata/item/125589-O-Ellinas-arhigos-tis-Ethnikis-Toyrkias
Λευτέρη «κιουτσούκ» Αντωνιάδη.
Ο κατά πολλούς κορυφαίος παίκτης όλων των εποχών του ποδοσφαίρου της Τουρκίας, άφησε την τελευταία του πνοή την Παρασκευή 13 Ιανουαρίου 2012, κλείνοντας μια ζωή γεμάτη με σπουδαίες παραστάσεις. Όσο για το ποιο ήταν το κανονικό του όνομα; Εμείς, μάθαμε να τον λέμε Αντωνιάδη. Στην Τουρκία και σε όλα τα επίσημα έγγραφα, αναφέρεται ως Κιουτσουκαντωνιάδης.. Ε, σίγουρα η FIFA δεν δέχεται τα «παρατσούκλια» των παικτών (το κιουτσούκ στα Τούρκικα σημαίνει μικρός) στα επίσημα έγγραφά της, ωστόσο το θέμα είναι κάπως… ευαίσθητο για να το θίξουμε.
Η… ζωή του Λεφτέρ
Ποιος ήταν όμως ο Λευτέρης Αντωνιάδης (επιτρέψτε μας να χρησιμοποιούμε την ελληνική άποψη); Ας τα πάρουμε από την αρχή. Στις 22/12/1925, στην Πρίγκηπο, ο αείμνηστος Λευτέρης είδε το πρώτο φως, όντας ένα από τα 10 παιδιά του Έλληνα πατέρα του και της Τουρκάλας μητέρας του. Τα χρόνια, σίγουρα ήταν δύσκολα, ωστόσο ο μικρός τότε Λεφτέρης, φρόντιζε να περνάει όλο του τον ελεύθερο χρόνο, κλωτσώντας μπάλες.
Η έφεσή του αυτή, δεν πέρασε απαρατήρητη στα… λαγωνικά της Ταξίμσπορ, η οποία έσπευσε να τον πάρει κοντά της και να τον μυήσει στα μυστικά του ποδοσφαίρου. Στην ομάδα της πόλης του όμως, ο Λεφτέρ δεν έμελε να αγωνιστεί για πολύ καιρό. Όντας ανήλικος ακόμη, αποκτήθηκε… με το έτσι θέλω από τη Φενέρμπακτσέ, η οποία φρόντισε να μάθει για το χάρισμα του και δεν δίστασε να κάνει ακόμη και… παράνομες ενέργειες, προκειμένου να τον εντάξει στο δυναμικό της, αφού βέβαια φρόντισε να υπηρετήσει για τέσσερα χρόνια στον Τουρκικό στρατό (1943-1947).
«Βρείτε τον Λεφτέρ και φέρτε τον εδώ», αποκάλυπτε μετά από χρόνια ο ίδιος, αναφορικά με την εντολή των ανθρώπων της Φενέρμπακτσέ, κάτι που έγινε. Μάλιστα, στον πρώτο αγώνα στον οποίο δοκιμάστηκε, πέτυχε έξι τέρματα, γεγονός που τους οδήγησε στο να… πλαστογραφήσουν την ηλικία του, προσθέτοντάς του έναν ακόμη χρόνο, προκειμένου να γίνει επαγγελματίας. Το νερό, είχε μπει πλέον στο αυλάκι..
Η επαγγελματική του καριέρα, ξεκινάει το 1947, με τη φανέλα της Φενέρμπακτσέ. Στην ομάδα αυτή, θα μείνει για τα επόμενα τέσσερα χρόνια έχοντας 135 συμμετοχές και 100 γκολ (!!!!), σύμφωνα με τα επίσημα στοι
χεία της ομοσπονδίας της Τουρκίας. Επόμενος σταθμός για τον Αντωνιάδη, ήταν η Φιορεντίνα, κάτι που τον έκανε τον πρώτο ποδοσφαιριστή της Τουρκίας, που αγωνίστηκε στο εξωτερικό, έχοντας 30 συμμετοχές και 4 τέρματα στην Ιταλία. Μετά την Ιταλία, έρχεται η Γαλλία και η Νις, με την οποία είχε 12 συμμετοχές και 2 τέρματα, ενώ την επόμενη χρονιά, επέστρεψε στη Φενέρμπακτσέ.
Στην αγαπημένη του ομάδα, έμεινε μέχρι το 1964, έχοντας 480 συμμετοχές
και 323 (!!!!) τέρματα. Κάπου εκεί, μετακόμισε, σε ηλικία 39 ετών, στην Ελλάδα και την ΑΕΚ,
όπου σε 5 αγώνες πέτυχε 2 τέρματα, αποχωρώντας από την ενεργό δράση,
λόγω τραυματισμού (φόρεσε μετά από χρόνια και πάλι τη φανέλα της Φενέρμπακτσέ, ωστόσο το έκανε λόγω προβλημάτων του συλλόγου και μετά από… παρακάλια).Δεν θα πρέπει να… ξεχάσουμε σε αυτό το σημείο, τον τρόπο με τον οποίο υπέγραψε ο Αντωνιάδης στην ΑΕΚ. Σύμφωνα με όσα δήλωσε πριν από χρόνια ο ίδιος, είχε συμφωνήσει να μετακομίσει στο Αιγάλεω και όχι στην Ένωση. Ωστόσο, κατά την άφιξή του στην Ελλάδα, ο πρόεδρος της ΑΕΚ, έσπευσε να του πάρει αυτόγραφο. Το… χαρτί που υπέγραψε ο «Λεφτέρ» όμως, δεν ήταν τίποτε άλλο παρά… συμβόλαιο με τους «κιτρινόμαυρους», με αποτέλεσμα όταν οι εφημερίδες έγραψαν για το φλερτ του με το Αιγάλεω, ο πρόεδρος της ΑΕΚ να βγει και να δείξει το συμβόλαιο που είχε με τον παίκτη!!!
Οι τίτλοι του Αντωνιάδη:
Πρωτάθλημα Τουρκίας: 1959, 1961, 1964
Πρωτάθλημα Κωνσταντινούπολης: 1948, 1957, 1959
Κύπελλο Τουρκίας: 1950, 1964
Κάτοχος του Χρυσού Μεταλλίου τιμής της Τουρκίας
Αντωνιάδης και… Εθνική Τουρκίας
Ο Λευτέρης Αντωνιάδης ή… Λεφτέρ Κιουτσουκαντωνιάδης, φρόντισε να αφήσει το στίγμα του και με τη φανέλα της Εθνικής Τουρκίας. Ο μακράν του δεύτερου, μεγαλύτερος παίκτης του ποδοσφαίρου της γειτονικής χώρας, είχε 50 συμμετοχές (οι 4 με την Ολυμπιακή ομάδα του 1948) και 21 τέρματα με το εθνόσημο, ωστόσο αυτά ήταν αρκετά για να κάνει τον πλανήτη να παραμιλά.
Συγκεκριμένα, στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1954, αγωνίστηκε με την Εθνική Τουρκίας και πέτυχε τρία τέρματα, στη Δυτική Γερμανία και απέναντι στη Νότιο Κορέα, ενώ στη συνέχεια, κλήθηκε στην μεικτή κόσμου. Αξιοσημείωτη, είναι η ιστορία του… τέλους του από το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα της Τουρκίας, του οποίου φόρεσε το περιβραχιόνιο για… εννέα φορές.
Σύμφωνα με όσα έχουν γίνει γνωστά, τα χρόνια εκείνα, η κατάσταση (όπως είναι λογικό) ήταν δύσκολη για τους Έλληνες στην Τουρκία. Αυτό όμως δεν άγγιζε τον Αντωνιάδη, ο οποίος ήταν ιδιαίτερα αγαπητός στους Τούρκους… Αυτό, επιβεβαίωσε και σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Τα Νέα» ο Αχμέτ Μπέης: «Στον Λευτέρη δεν έκαναν τίποτα οι λαφυραγωγοί. Σε μια, πυρκαγιά εκείνος θα ήταν ο πρώτος που θα έσωζαν οι Τούρκοι».
Παρόλα αυτά, οι άνθρωποι της Ομοσπονδίας, δεν ήθελαν ένας Έλληνας στην καταγωγή να σπάσει το τότε απόλυτο ρεκόρ συμμετοχών με τη φανέλα της Εθνικής ομάδας της χώρας. Σύμφωνα με άρθρο του δημοσιογράφου της Χουριέτ, Νταλσί Ντοργάν, η Πολιτεία της Τουρκίας έκανε τα πάντα, προκειμένου να μην συμβεί αυτό… Πως;
Στο άρθρο του, ο Ντοργάν, τονίζει πως ο τότε Πρωθυπουργός της Τουρκίας Ισμέτ Ινονού (ξέρουμε, κάτι σας θυμίζει το όνομά του), είχε απέχθεια ως προς τους Έλληνες, με μοναδική εξαίρεση τον αγαπητό, λόγω ποδοσφαίρου Αντωνιάδη. Μάλιστα, κατά την περίοδο που οι συμπατριώτες μας αποχωρούσαν από την Μικρά Ασία, ο Ινονού, ήταν απόλυτα υπέρμαχος των όλων ενεργειών, με αποτέλεσμα να δεχθεί αρκετές φορές τη συγκεκριμένη ερώτηση (δεν τα βγάζουμε από το μυαλό μας, παρακάτω, σας μεταφέρουμε κομμάτι από το άρθρο του Ντοργάν):
«“Σας αρέσει ο Λευτέρης;” Ο Ινονού, εννοώντας τους Ελληνες, απαντά: “Ο Λευτέρης μ' αρέσει, αλλά όχι οι Λευτέρηδες”».
Εκείνη την περίοδο, δύο ήταν οι παίκτες που είχαν 50 συμμετοχές με τη φανέλα της Εθνικής Τουρκίας. Ο Αντωνιάδης και ο τερματοφύλακας Τουργκάι.
Στη συνέχεια, σας παραθέτουμε ένα ακόμη κομμάτι από το εν λόγω άρθρο:
«Ο ελληνικής καταγωγής Λευτέρης έχει φορέσει πενήντα φορές την εθνική φανέλα. Δεν ήταν δυνατόν να το αντέξει αυτό στις συνθήκες εκείνες το αγαπητό τουρκικό κράτος.
Και το βαθύ κράτος δίχως καθυστέρηση παρεμβαίνει. Μαζί με τον Λευτέρη και ο Τουργκάι έχει παίξει πενήντα φορές με την εθνική ομάδα. Πλησιάζει αγώνας της εθνικής ομάδας και δεν καλείται ο Λευτέρης. Τη φανέλα φοράει ο Τουργκάι και παίζει για 51η φορά με την εθνική ομάδα, με αποτέλεσμα να γίνει ο παίκτης με τις περισσότερες διεθνείς συμμετοχές.
Και το βαθύ κράτος παίρνει μια βαθιά ανάσα. Η Τουρκία έχει πλέον ένα Τούρκο και όχι Ελληνα ποδοσφαιριστή με περισσότερες συμμετοχές στην εθνική ομάδα. Και σώζουμε την τιμή μας!
Ο Τουργκάι κερδίζει φυσικά με το σπαθί του τον τίτλο του ποδοσφαιριστή με τις περισσότερες συμμετοχές στην εθνική ομάδα. Επί χρόνια ήταν ο καλύτερος τερματοφύλακας και ξεσήκωνε τον κόσμο. Ως εδώ καλά. Το κρίσιμο σημείο είναι το βαθύ κράτος και ο υπερβάλλων ζήλος του. Το περίεργο κώλυμα του εθνικισμού”»…
Η λατρεία...
Ο Λευτέρης Αντωνιάδης, φρόντισε πάντως να κάνει τους πάντες να τον λατρέψουν. Από τον κόσμο της Φενέρμπακτσέ μέχρι και τους αξιωματούχους της Τουρκίας. Μάλιστα, την περίοδο… δράσης του, υπήρξε και σχετικό «γνωμικό» για τον Λεφτέρ, που είχε ως εξής: «Ver Leftere, yazsin deftere», κάτι που σημαίνει: «Δες τον Λευτέρη, θα γράψει στο τεφτέρι».
Αυτή ό
μως
δεν ήταν η μόνη αναγνώριση για τον Αντωνιάδη, καθώς λόγω της
εκπληκτικής του παρουσίας στην επίθεση της Φενέμπακτσέ, κέρδισε και τον
χαρακτηρισμό του… «Καθηγητή». Μάλιστα, μετά από αρκετά χρόνια, ο παίκτης-τοτέμ πλέον του ποδοσφαίρου της Τουρκίας, Χακάν Σουκούρ (παλαίμαχος πια), φρόντιζε να τον επισκέπτεται και να τον συμβουλεύεται. Πέρα από τον κόσμο της Τουρκίας πάντως, το… καπέλο του στον Λευτέρη Αντωνιάδη, είχε βγάλει και ο μεγάλος Φέρεντς Πούσκας, ο οποίος είχε δηλώσει: «Ο Λευτέρης Αντωνιάδης είναι ένας από τους καλύτερους ποδοσφαιριστές που συνάντησα στη καριέρα μου».Μάλιστα, οι… urban legends πλέον, αναφέρουν πως όταν ο Λευτέρης Αντωνιάδης έμπαινε σε κάποιο μαγαζί της Κωνσταντινούπολης, όχι απλά δεν πλήρωνε, αλλά άπαντες σηκώνονταν ως ένδειξη λατρείας για εκείνον. Ένας ακόμη urban legend, αναφέρει πως υπήρξε αγώνας, στον οποίο μετά το τέλος της ανάκρουσης του Εθνικού Ύμνου της Τουρκίας, έβγαλε και φίλησε τον σταυρό που φορούσε. Τώρα, μπορεί να μην σημαίνει κάτι αυτό, ωστόσο εκείνη την πολύ δύσκολη περίοδο, ανάλογη πράξη θα θεωρούταν κάτι παραπάνω από ασέβεια. Για όλους, εκτός βέβαια από εκείνον… Τώρα, μιλάμε για urban legend, οπότε θα πρέπει να κρατήσουμε μικρό καλάθι για τη συγκεκριμένη πληροφορία. Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε πάντως πως το άγαλμά του, βρίσκεται έξω από το γήπεδο της Φενέρμπακτσέ, ενώ στην Πρίγκηπο, υπάρχει δρόμος με το όνομά του.
Μετά το ποδόσφαιρο
Μετά την ποδοσφαιρική του καριέρα, ο Λευτέρης Αντωνιάδης, δοκίμασε την προπονητική. Πρώτος του σταθμός, ήταν το Αιγάλεω, στο οποίο δεν έμεινε πολύ. Το 1966 λοιπόν, μετακόμισε στην Αφρική και την Σούπερσπορ Γιουνάιτεντ, ενώ έναν χρόνο αργότερα, βρέθηκε στο τιμόνι της Σαμσουνσπόρ. Η Ορνουσπόρ, πήρε τη σκυτάλη το 1968, ενώ το 1969 τον βρήκε στην Μερσίν Ιντ, με το 1970 να αποτελεί το κύκνειο άσμα του στους πάγκους, για λογαριασμό της Μπολούσπορ.
Έπειτα, ο Αντωνιάδης, φρόντισε να μοιράσει τον χρόνο της ζωής του σε Τουρκία (Πριγκήπο) και Ελλάδα (Π. Φάληρο), καθώς δεν μπορούσε να μην επιστρέφει στην χώρα μας, ενώ το η αγάπη του για την πόλη που γεννήθηκε, αλλά και για τις κόρες του (οι οποίες είναι παντρεμένες με Τούρκους, με τα παιδιά τους να μην μιλούν ελληνικά και να μην έχουν ιδιαίτερη επαφή με την πατρίδα του παππού τους), τον έκανε να μένει για μεγάλο χρονικό διάστημα κάθε χρόνο στην Τουρκία.
Σύμφωνα με τα τελευταία ρεπορτάζ, ο Αντωνιάδης, βρισκόταν στον Ευαγγελισμό, όταν διαπιστώθηκε η σοβαρότητα της κατάστασής του. Ο ίδιος, φρόντιζε να δείχνει στους γιατρούς και τις νοσοκόμες που είχαν επαφή μαζί του, την αγάπη του για την Πρίγκηπο, καθώς έκανε σαφές πως επιθυμία του ήταν να επιστρέψει στο νησί που τόσο αγάπησε. Αυτό φαίνεται πως έφτασε στα αφτιά των ανθρώπων της Φενέρμπακτσέ, οι οποίοι ναύλωσαν αεροπλάνο, το οποίο μετέφερε τον Αντωνιάδη πίσω στην Τουρκία, όπου και άφησε την τελευταία του πνοή.
Όσο για το αν ο Αντωνιάδης αισθανόταν περισσότερο Έλληνας ή Τούρκος; Η απάντηση, είναι μία… Θα πρέπει να αισθάνεται περισσότερο κάτι, για να υποκλιθούμε στο μεγαλείο του; Πρόκειται για έναν μεγάλο ποδοσφαιριστή, ο οποίος αποφάσισε την δύσκολη στιγμή να μην ακολουθήσει το παράδειγμα των συντοπιτών του που επέστρεψαν στην Ελλάδα, ζώντας δύσκολα. Κανείς όμως δεν είπε πως και για εκείνον η ζωή ήταν εύκολη, όντας Έλληνας στην τότε Τουρκία.
«Δεν ξέρω τι θα γράψετε. Θέλω οι άνθρωποι να με αγαπούν, και στην Τουρκία και στην Ελλάδα», είχε αναφέρει στο ξεκίνημα της τελευταίας του συνέντευξης σε Ελληνικό μέσο, ο Αντωνιάδης. Όσο για το αν είχε ζήσει κάποιο πικρό περιστατικό στην χώρα μας; Η απάντησή του, αφοπλιστική: «Με έβριζαν οι δικοί μας εκείνη την ημέρα στο γήπεδο (σ.σ. στο φιλικό Ελλάδας-Τουρκίας, στο οποίο και σκόραρε). Μου πετούσαν πορτοκάλια. Εγώ για πλάκα πήρα ένα-δύο και τα ξεφλούδισα να τα φάω. Τότε άρχισαν να φωνάζουν ότι είμαστε πεινασμένοι».
Κλείνοντας, θα φροντίσουμε να μεταφέρουμε την στάση της ζωής του: «Αγαπώ την Ελλάδα, αλλά εγώ εδώ, στην Τουρκία, γεννήθηκα. Εδώ έπαιζα ποδόσφαιρο. Με θεωρούσαν παίκτη μεγάλης κλάσης, αλλά δεν ήθελα ούτε στην Ευρώπη να πάω ούτε στην Ελλάδα. Στο νησί ήθελα να μείνω»…
*Και επειδή δεν μπορούμε να μην ευλογήσουμε τα γένια μας, την… μυθική υπόσταση του Λευτέρη Κιουτσουκαντωνιάδη, την είχαμε υπενθυμίσει στο Sportaction, όταν το 2002, ο Παναθηναϊκός, αντιμετώπισε την Φενέρμπακτσέ, για το Κύπελλο UEFA.
http://www.sportaction.gr/Afierwmata/item/125589-O-Ellinas-arhigos-tis-Ethnikis-Toyrkias
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου