Σία Κοσιώνη
Υφυπουργός από αυτούς που λέμε «μη αναγνωρίσιμους» αναρωτιόταν πρόσφατα σε ιδιωτική συζήτηση: «Μα είναι δυνατόν να παλεύεις τόσα χρονιά να εκλεγείς βουλευτής και όταν τελικά φτάνει η στιγμή που εκπληρώνεις το όνειρό σου και γίνεσαι υπουργός, να φοβάσαι να πας μέχρι το περίπτερο να πάρεις τσίχλες;»
Είμαι σίγουρη ότι ανάλογη προσωπική πικρία διακατέχει κι άλλους κυβερνητικούς νεοσσούς, όπως επίσης και προβεβλημένα στελέχη του ΠΑΣΟΚ που βρέθηκαν ξαφνικά να ρισκάρουν έναν ολόκληρο πολιτικό βίο καταλαμβάνοντας κυβερνητικά πόστα στην πιο δύσκολη συγκυρία για τη χώρα.
Χωρίς καλά καλά να το καταλάβουν, οι περίλαμπροι υπό................
τον πράσινο ήλιο του εκλογικού θριάμβου πολιτικοί του ΠΑΣΟΚ υποχρεώθηκαν να μιλήσουν δυσάρεστα και να πράξουν ακόμη πιο δυσάρεστα. Μετά από μία μακρά φάση ευδαιμονίας, μία ελπιδοφόρα προεκλογική περίοδο υπό το σύνθημα «λεφτά υπάρχουν» και ένα μετεκλογικό διάστημα ευφορίας σπάνιας έντασης, το ΠΑΣΟΚ έπρεπε αίφνης να γίνει κακό.
Η κρίση ξέσπασε και γρήγορα οι υπουργοί άρχισαν να φέρνουν το ένα σκληρό μέτρο μετά το άλλο, άλλοτε ξιφουλκώντας υπέρ της αναγκαιότητάς του και άλλοτε βγάζοντας μπροστά την κακή τρόικα που δεν τους άφηνε κανένα περιθώριο κινήσεων. Οι βουλευτές πάλι, άλλοι με βαριά καρδιά και άλλοι με προθυμία και πίστη άρχισαν να δίνουν τη συγκατάθεσή τους σε βροχή «εκτός πνεύματος ΠΑΣΟΚ» νομοσχεδίων.
Να όμως που φτάσαμε στο σήμερα. Το σήμερα των πενιχρών αποτελεσμάτων του οικονομικού προγράμματος και της κυβερνητικής αναταραχής που μοιραία αυτά προκαλούν.
Υπουργοί απογοητεύονται, διαφωνούν, τσακώνονται. Βουλευτές γκρινιάζουν, αποδοκιμάζουν, επαναστατούν. Τα αντιπολιτευτικά ντεσιμπέλ ανεβαίνουν. Οι πολίτες εξαντλούνται και εξεγείρονται. Τα σενάρια φουντώνουν και η κυβέρνηση τρίζει.
Δε χωράει αμφιβολία ότι η αποσταθεροποίηση της κυβέρνησης αυτή τη στιγμή μπορεί να έχει καταστροφικές συνέπειες. Θα ήταν ευχής έργο, αν ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του εντόπιζαν τα λάθη που έχουν γίνει όλο αυτό το διάστημα και ενέκριναν τις πολιτικές εκείνες που μπορούν να τα διορθώσουν ώστε να επαναφέρουν την ελπίδα. Θα ήταν ευχής έργο, αν ανασυντάσσονταν και έπεφταν με τα μούτρα στη δουλειά, αναθερμαίνοντας τη χαμένη πίστη της κοινοβουλευτικής ομάδας και διώχνοντας το πέπλο της κατήφειας που έχει σκεπάσει όλους τους Έλληνες.
Η κυβερνητική φουρτούνα που προκαλεί η τραγική εικόνα της οικονομίας, όμως, μέχρι στιγμής δεν ενεργοποίησε αυτά τα αντανακλαστικά. Αντιθέτως φαίνεται να γεννά το πλέον εύφορο έδαφος για την καλλιέργεια προσωπικών στρατηγικών. Θα μου πείτε, οι προσωπικές στρατηγικές είναι συνυφασμένες με την πολιτική δραστηριότητα. Σωστά. Δεν υπάρχουν πολιτικοί (ή τελοσπάντων υπάρχουν ελάχιστοι) που να αγνοούν το «κόστος», που να μη σφυγμομετρούν την κοινή γνώμη πριν από οποιαδήποτε κίνησή τους, που να μη σκέφτονται πριν από κάθε λέξη ή πράξη τους το πολιτικό τους αύριο. Αυτό ήταν πάντα θεμιτό. Φαντάζομαι μάλιστα, ότι θα ήταν από τα πρώτα «μαθήματα» στα κομματικά θερμοκήπια.
Έτσι, το τελευταίο δύσκολο για την κυβέρνηση διάστημα είδαμε υπουργούς να κάνουν «δηλώσεις βόμβα», να «αφήνουν σαφείς αιχμές» και να «κρατούν αποστάσεις». Είδαμε βουλευτές να διαφοροποιούνται, να ωρύονται απέναντι στο Γιώργο Παπακωνσταντίνου και να κατακεραυνώνουν την κυβερνητική πολιτική. Δεν μπορώ να αμφισβητήσω εν γένει τις καθαρές προθέσεις των υπουργών, ούτε και τη διάθεση των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ να παρέμβουν ουσιαστικά στη διαμόρφωση του κυβερνητικού έργου ασκώντας δημιουργική κριτική. Σε ότι αφορά δε στους τελευταίους, συμφωνώ με τη δημόσια θέση τους, ότι η βουλή δεν είναι τόπος έγκρισης προειλημμένων αποφάσεων, αλλά χωνευτήρι απόψεων και ιδεών. Δεν μπορώ όμως και να απομακρύνω από τη σκέψη μου τις προσωπικές φιλοδοξίες, όπως επίσης το άγχος πολλών για την υποδοχή που θα τους επιφυλάξουν οι ψηφοφόροι στις ιδιαίτερες πατρίδες τους το Πάσχα και πολύ περισσότερο την αγωνία για την τύχη που θα τους περιμένει στις επόμενες εκλογές, ιδιαίτερα τώρα που άρχισαν να μυρίζουν.
Γούστο τους και καπέλο τους αν κάποιοι θεωρούν ότι έτσι θα σώσουν τη βουλευτική τους έδρα, το όνομά τους, το πολιτικό τους μέλλον. Δεν ξέρω όμως αν μπορούν να σώσουν τη χώρα.
Δε θέλουμε πολιτικούς που προτάσσουν το προσωπικό πολιτικό τους όφελος παρά αυτό της χώρας. Δε θέλουμε πολιτικούς που οικτίρουν την τύχη τους που βρέθηκαν σε θέσεις λήψης αποφάσεων την πιο δύσκολη στιγμή. Δε θέλουμε πολιτικούς που θα μας χαϊδέψουν τα αυτιά. Χρειαζόμαστε πολιτικούς που να σκέφτονται τις επόμενες γενιές και όχι τις επόμενες εκλογές.
Όσοι λοιπόν νιώθουν ότι ανήκουν σε αυτούς ας βγουν μπροστά και ας πείσουν τον κόσμο. Τότε μπορεί το κλίμα για αυτούς να αλλάξει, ο φόβος για τη διαδρομή ως το περίπτερο να διαλυθεί και –γιατί όχι- να τους κεράσουμε και τις τσίχλες.
http://www.aixmi.gr/index.php/poso-kostizei-to-politiko-kostos/
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου