Η θρησκεία δεν είναι το όπιο
του λαού. Είναι η κόκα του. Δίκιο έχει ο Ουμπέρτο Έκο και όχι ο Μαρξ.
Δεν υπάρχει πόλεμος στην υφήλιο που να μην είναι καθαγιασμένος απ’ το
θρησκευτικό μίσος. Δεν υπάρχει θρησκευτικός δρόμος αγάπης που δεν είναι
στρωμένος με πτώματα απίστων.
Αν υπάρχει Θεός, κριτικός και παντοδύναμος, τότε σίγουρα.........................
θα έχει τη
δύναμη να αυτοαναιρεθεί, βλέποντας όλα αυτά που έχει δημιουργήσει. Αφού
πρώτα κάψει τους αντιπροσώπους του στη Γη. Ο Θεός δεν χρειάζεται
ενδιάμεσους, δόγματα, τελετουργικά. Αν υπάρχει Θεός, δεν μπορεί να γίνει
κακός ή καλός επειδή του καίνε πέντε γραμμάρια παραφίνης ή γδέρνουν τα
γόνατά τους για να φτάσουν ως το ευλογημένο θησαυροφυλάκιο της Τήνου.
Προσωπικά, δεν έχω καταλάβει γιατί ο Θεός, ο οποίος είναι
Παντογνώστης, δημιούργησε πλούσιους για να τους δοκιμάζει και ταυτόχρονα
φτωχούς για να τους δοκιμάζει και αυτούς. Και γιατί να τους δοκιμάσει,
αφού ο ίδιος το γνωρίζει το αποτέλεσμα και το προκαθορίζει; Μάλλον δίκιο
έχει ο Ταρκόφσκι που έλεγε πως «γι’ αυτούς που πιστεύουν, Θεός υπάρχει,
ενώ γι’ αυτούς που δεν πιστεύουν, δεν υπάρχει». Ας αφήσουμε, όμως, τον
Θεό ν’ ασκήσει το τιμωρητικό του έργο στα χιλιάδες παιδιά της Αφρικής
που πεθαίνουν και ας πάμε στους ανθρώπους του.
Σε μικρή ηλικία δεν μπορούσα να καταλάβω πώς οι παπάδες είναι τόσο
χοντροί με τόση νηστεία. Παιδική αφέλεια, που στην ηλικία μου ακούγεται
ως αυθάδης λαϊκισμός. Η ιστορία, λοιπόν, των εκπροσώπων της Εκκλησίας
στην Ελλάδα δεν είχε τίποτα θαυματουργό. Στάθηκαν στο πλευρό της
εξουσίας, όπως αυτή εκφράστηκε. Αφόρισαν τη Φιλική Εταιρεία, τον
Υψηλάντη, την Επανάσταση και αργότερα τον Καζαντζάκη. Προσκύνησαν τους
Γερμανούς κατακτητές, ευλόγησαν το μυστρί του Παττακού και τις θηριωδίες
του Παπαδόπουλου ως αναπλαστική διαδικασία του Έθνους.
Στις μέρες μας συνεχίζουν να ασχημονούν. Το ότι μετατρέπουν τη
μεταφυσική αγωνία σε φυσικό εμπόριο είναι το λιγότερο. Εμπορεύονται
ακόμη και τα πτώματα. Ποια θρησκευτικότητα έχει αυτό; Καμία.
Τις δύσκολες ημέρες που περνάμε, το κήρυγμά τους είναι κήρυγμα
μισαλλοδοξίας. Τους φταίνε ο Κύρκος, οι μετανάστες, οι γκέι. Μισούν
προκαταβολικά τη σκέψη που μπορεί να τους αφήσει απ’ έξω ως περιττούς κι
επικίνδυνους.
Θα ήθελα πολύ να δω άγιους Πατέρες, αλλά βλέπω, όπως πάντα,
αφιονισμένους φονταμενταλιστές και υποκριτές. Και δεν έχει σημασία ποιο
δόγμα εκπροσωπούν. Είναι τραγικά ίδιοι. Ενοχοποιούν το ανθρώπινο σώμα,
τον έρωτα, το γέλιο. Θέλουν πόνο, αίμα, ανέχεια. Για τους άλλους,
συνήθως. Ακόμη και η αγάπη, συναίσθημα χωρίς όρους και όρια, γι’ αυτούς
είναι ένα σύστημα προαπαιτούμενων. Η αγάπη τους παράγεται απ’ τον φόβο
της τιμωρίας. Ηθικολογούν υποκριτικά με την ίδια ευκολία που έλεγαν
κάποτε πως η μαλακία τυφλώνει. Μόνο που τώρα λένε πως η ομοφυλοφιλία
είναι κουσούρι. Τακτοποιώντας προσεκτικά τα ράσα, μη φανεί από κάτω η
ζαρτιέρα.
Ανακαλύπτουν τη φιλανθρωπία μόνο όταν είναι εξευτελιστική για την
ανθρώπινη προσωπικότητα και γεμίζει ιδρύματα όπου παιδιά, δεκαετίες
τώρα, πέφτουν θύματα κακοποίησης και παιδοφιλικών ορέξεων.
Πού είναι, αλήθεια, η φιλανθρωπία τους τώρα που η χώρα δοκιμάζεται;
Απειλούν για να μη φορολογηθεί η Εκκλησία, για να μη χάσουν ούτε ουγγιά
από τα θησαυροφυλάκια της Τήνου, της Σουμελά, της Αγιάσου. Παναγίες
καρατίων για φτηνή θεολογία.
Δεν τους αγγίζει κανένας. Συναλλάσσονται μόνο μαζί τους για να
γεμίζει μαζί με το παγκάρι των εκκλησιών και αυτό της κάλπης. Ο κόσμος
ήδη πεινάει και αυτοί συνεχίζουν να φτιάχνουν εκείνους τους ναούς-τέρατα
για να ικανοποιούν μια θρησκευτικότητα τέρας. «Υπέρ αποπερατώσεως του
ιερού ναού». Έχω γίνει μεσήλικας και αυτοί ακόμη αποπερατώνουν τη
ματαιοδοξία του Πλουμιστή, με χρυσά καντήλια, χρυσές απολαβές κι έναν
θεό φιλάργυρο. Μόνο το πρετ α πορτέ του Άνθιμου με τα χρυσά άμφια και οι
σταυροί θα έχτιζαν ένα νοσοκομείο. Έχω μετρήσει 20 διαφορετικά, μόνο
από φωτογραφίες στο ίντερνετ.
Το θέμα δεν είναι αν εγώ είμαι βλάσφημος και άπιστος, αλλά αν αυτοί
έχουν πραγματικά Θεό. Αν υπάρχει Θεός, δεν θα πάω στην κόλαση. Θα είναι
ασφυκτικά γεμάτη απ’ αυτούς.
Η εκπομπή του Κώστα Βαξεβάνη «Το κουτί της Πανδώρας» προβάλλεται από τη ΝΕΤ. 
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου